BEEBIE

Het is een zonnige herfstdag met van dat warme licht en een strakblauwe lucht. In het ziekenhuiswinkeltje heb ik een tijdschrift en een bak koffie gekocht en zit daarmee dus op het bankje.

Lezen lukt niet, want mensen kijken is veel leuker. Ik verbaas me over een heel magere vrouw in een nachtponnetje die tegenover me zit. Naast haar een infuusstandaard vol zakken met vloeistof, die via slangetjes haar neus en armen inloopt. Ze krijgt ineens een enorme hoestbui waarbij er van alles omhoog rochelt. Dat spuugt ze in de paarse herfstaster naast het bankje, ze veegt de tranen uit haar gezicht en begint tot mijn verbijstering een zwaar sjekkie te rollen. De man naast haar trekt zijn wenkbrauwen naar me op en ik frons terug. Als het sjekkie op, is strompelt ze rochelend weer de draaideur in.

Daar komen twee gezette vrouwen uit, die opgewonden met elkaar praten in een Slavische taal. Ze gaan op het bankje links van me zitten en pakken hun mobieltjes. Ze beginnen tegelijk te huilen. De ene dame spreekt Slavisch, de andere gebroken Nederlands. ,,Da, da, allesj is koed! Iesj meisje! Zo mooi beebie heb iek nok nooit kezien. Drei kilo, helemaal gezond. Met roegepriek. Zo mooi beebietje!" Mijn mondhoeken krullen vanzelf omhoog van dit mooie nieuws van deze gelukkige oma. Wat een mooie dag om op de wereld te komen! Wat fijn dat er alvast twee mensen heel blij zijn met je komst!

Een jongeman duwt een rolstoel met daarin een bleke jonge vrouw naar het bankje rechts van me. Zij blijft in de rolstoel zitten, hij zakt zuchtend op het bankje neer en pakt zijn sigaretten. Zijn telefoon gaat en hij neemt op. ,,Kees. Hoi. Nee joh. Ja. Nee. Het is niet te bevatten. Ja, hij is vanochtend geboren. Toen hij eruit kwam, leek het net of hij sliep. Zo mooi en gaaf." Ik kijk voorzichtig door mijn zonnebril naar de bleke vrouw die stil voor zich uitstaart.

De jongeman naast me wrijft over zijn ogen. ,,Nou, gisteren hoorden ze het hartje niet meer kloppen en moesten we naar huis. Nee, ze kreeg een pil om de bevalling op te wekken. Vanochtend dus. Drie keer de navelstreng om zijn halsje. Nu doen ze autopsie en dan mogen we hem straks mee naar huis nemen. Nee. Ja, moe. Nee. Ja, we moeten nadenken over begraven of cremeren, toch Sandra? Nee, ze is rustig. Ja, niet te bevatten. We zullen het maar moeten geloven." Mijn mondhoeken zakken, mijn ogen lopen spontaan vol tranen. Ik moet hier weg, dit is te privé. Ik zit hier tussen leven en dood.

Margriet Paarlberg