Thuis

Te nat geweest, te droog geweest - een boer zal eens niet snarken - maar gelukkig geen vorst en de buit mooi op tijd binnen. En Gert ook. Na acht eenzame weken weer samen.

Ja, ik weet het: als Gert een militair was, een visser, een vrachtwagenchauffeur, iemand op een booreiland, een diplomaat in Kenia, was hij pas écht lang van huis.

Kan zijn, maar daar staan dan meestal evenzoveel vrije dagen tegenover. Week op, week af. Bij een boer of tuinder is het week op, week erbij en nog zes dagen toe. Buiten dat: bent u zelf wel eens een nachtje, een weekendje, een week zonder elkaar geweest? Dus.

De weekenden in de oogsttijd bestaan uit snel de vuile overalls en andere spullen wassen, administratie bijwerken, laswerk in de schuur, moeders bezoeken, kinderen die komen eten en regelmatig ook een feestje. We snakken allebei naar gewoon sámen zijn: samen eten, bakkie koffie, beetje foezelevozen. Maar als het dan zover is, gaat het anders. Dan hebben we mot.

Om te beginnen ratel ik alle huiselijke mankementen af: ketel doet raar, deur klemt, droger tikt, auto pruttelt. Gert zegt dan: 'Dat kan niet.' Om een dag later vast te stellen dat de auto pruttelt, de ketel hapert en de droger tikt. 'Dat zei ik.' Gert moppert dat ik het niet duidelijk genoeg zei en dat hij moe is. We zwijgen achter de krant.

Als Gert koffie wil tappen, blèr ik vanuit de kamer dat hij niet de rode, maar de zwarte kopjes moet pakken en dat we eerst de bovenste koek moeten opmaken. 'Ja Gert, ook als je trek hebt in de onderste.'

Als hij later de vuile kopjes in de vaatwasser zet, zet ik ze net even anders neer en haal ik nog een keer een doekje over het aanrecht dat hij net had schoon gemaakt. Nee meneer, dat snap ik zelf ook niet; ik ben ook maar een vrouw. Ja mevrouw, u kent dat.

Gert wordt boos en zegt zich een gast in eigen huis te voelen. En ik ben de krengige hotelhoudster. Sorry. We pakken elkaars handen en verzuchten dat we maar nooit met pensioen moeten. Of dan tenminste ieder een eigen kamer of schuur moeten hebben.

Maar als Gert dan een weekje thuis is en we gewoon op donderdag samen aan de boerenkool gaan, ik ga sjoelen en hij Discovery Channel kijkt en we samen slapen, voelt het weer een beetje normaal. Dan val ik niet over onjuist geplaatste kopjes en krijg ik weer kriebel naar gefoezelevoos.

Toppunt van geluk is wanneer ik om half 6 uit mijn werk kom en er licht brandt in huis. De kerstboomlichtjes en de kaarsen zijn aangestoken, de aardappelen staan geschild klaar en het ruikt naar koffie. Gert zit met zijn voeten op het voetenbankje, aan zijn werksokken hangen bollenschilfertjes. Vertrouwd. Hij legt de krant neer en zijn blauwe ogen worden blauwer, als ik me buk voor een kus. Thuis.

Margriet Paarlberg