Haai!

Roze, omdat die heel goedkoop was en omdat ik hem overal makkelijk kon terugvinden. Ik kan prima sms-en, maar mijn berichtjes zijn altijd hele columns – keurig met hoofdletters en leestekens - en dat is best een gepriegel op die kleine knopjes. De nieuwe telefoon is groot, wit en helemaal 2012.
Ik weet niet van welk bouwjaar u bent, maar het bericht dat opa overleden was werd ons gebracht door de buurvrouw – zij was de enige in de straat met telefoon.
Toen ik 9 was kregen we een huistelefoon. Op school werd je geleerd hoe je diende op te nemen: ‘U spreekt met Margriet Spaanderman, met wie spreek ik?’ Ik kan dan ook niet wennen aan mensen die opnemen met ‘Haai, met Monique!’ Monique wíe? En waarom die jofele haai; misschien kom ik wel met een ernstig bericht, toch?
Na de draaischijftelefoon met kronkelsnoer, kwam de druktoets zonder snoer, de koelkastmobiel, de ieniemini-mobiel en nu de smartphone.
Ik ben er helemaal weg van. E-mailen kan per telefoon, en op internet kan ik zoeken wat in mijn hersenpan niet te vinden is. Je kunt er nog mee béllen ook! Met je vinger veeg je over het glas - wonderbaarlijk voor iemand van de draaischijfgeneratie.
Als gezin hebben we ook nog een groeps-whatsapp. Kiekjes en berichtjes stuur je, gratis, aan iedereen tegelijk. Zo kon ik de uitwonende dochters mijn zielige knie na een valpartij laten zien, en de nieuwe parasol van de jongste bewonderen. Geen tweet van Griet, een Facebook-pagina heb ik hier in de Nieuwe Oogst al, maar mijn smartphone vind ik, net als computers, helemaal leuk.
Mijn dochters kijken naar mij met mijn telefoon zoals ik naar hen keek, toen ze zelf hun eerste boterhammetje aten. Ik leg uit van de draaischijf, de rekenliniaal, de zwart-wit tv, de cassetterecorder en het fotorolletje. Dat wij na dertig jaar lp’s de eerste cd kregen, maar dat hun discman een jaar na de aanschaf al achterhaald bleek door de mp3-speler.
Dat wij 25 jaar geleden op computerles gingen, terwijl het buurjongetje van 5 laatst met zijn vinger over het tv-scherm veegde om een ander programma te zoeken.
Ik mis bij hen de verwondering over al die nieuwigheden. En een bepaalde verantwoordelijkheid.
Want waarom elk jaar je telefoon inruilen voor een andere ‘omdat dat gratis is, mam, bij je abonnement’? En al die oude telefoons dan? Daar kunnen mijn spaarlampen en boodschappentas qua milieu echt niet tegenop.
Maar de vuiligheid die via die smartphones getweet, geyoutubed en gefacebooked wordt, is nog veel erger. Jouw miskleun, jouw wanhoop, wordt genadeloos en zonder benul van de gevolgen, de wereld in gestuurd. Het zou een goede zaak zijn om, net als vroeger, te leren hoe je een telefoon gebruikt. Dat die dingen steeds slimmer worden, wil helaas niet zeggen dat dit ook voor de gebruikers opgaat.

Margriet Paarlberg