De autohandelaar

Stel, je mag een keuze maken uit drie automodellen: een eenvoudige Audi, een wat luxere Volkswagen of een Skoda voorzien van alle mogelijke opties. Een familielid van een van mijn familieleden had deze keus. Het werd de Audi.
Zoals bekend behoren alle drie de merken tot hetzelfde concern. Veel onderdelen – wellicht zelfs de motor – worden in alle drie de fabrieken gebruikt. Waar wordt de uiteindelijke keuze dan door bepaald? De persoon in kwestie is een echte autoliefhebber. Een Audi bezit meer de status van een ‘echte’ auto dan een Volkswagen. Aan de Skoda kleeft nog het imago van de Oostblokmobiel.
Het is natuurlijk helemaal invullen mijnerzijds dat dit de reden is. Het kan ook zijn dat zijn vrouw absoluut een auto wilde die betrouwbaar was en dat alle luxe daarvoor moest wijken.
Wie is er niet statusgevoelig? Ik ken wel enkelen die totaal statusongevoelig lijken. Maar bij nader inzien is dat vooral schijn: ze willen graag overkomen alsof status hen niet interesseert. Ook een vorm van statusgevoeligheid derhalve.
Ik betrap mij weleens op een vreemde gedachte: dat er mensen zijn die alles wat ik produceer, daadwerkelijk opeten. Herkent u dit of ben ik daarin een uitzondering? Hoe dan ook: eten behoort tot de basisbehoeften en niet tot de luxe. Hoe komt het dat consumenten dat nauwelijks waarderen?
Stel, u gaat naar een autohandelaar voor een nieuw modelletje en hij begint te vertellen over een bepaalde uitvoering. Als hij merkt dat u niet geheel enthousiast bent, zal hij moeiteloos omschakelen en de voordelen van een luxer model naar voren brengen.
Als er maatschappelijke kritiek is op de boerenpraktijk, dan wordt daar veelal afhoudend op gereageerd. In plaats daarvan wordt breed uitgemeten hoe goed en goedkoop het voedsel is. Sterker nog: juist dat vormt het aspect waarop producenten trots zijn: wij voeden de wereld in overvloed. ‘Geen toekomst zonder boeren.’
Begrijpelijk, die boerenlogica. Maar toch. Stel, als genoemde autohandelaar merkt dat u het eenvoudige model maar matig aanspreekt en hij begint met: ‘Wat is er mis met dit eenvoudige karretje? Is meneer wel #*&!>?#.’
Status moet moeizaam en voorzichtig worden opgebouwd. Auto’s lenen zich daar meer voor dan voedsel.
Toch zijn er uitzonderingen. Honden- en kattenvoer is prijzig, ook al wordt het van afval gemaakt. Het topsegment bestaat uit minuscule blikjes met merken als Sheba en Cesar. Maar daarmee geef je wel ‘liefde’. Het allergoedkoopste, dat bewaren consumenten voor hun eigen maaltijd.

Huib Rijk