Agrorus

Eind augustus was er voor mij de mogelijkheid om Sint-Petersburg en omgeving te bezoeken. Ik vloog van Bremen naar Tallinn om vervolgens met de bus verder te reizen. Dan zie je gelijk hoe de omgeving eruitziet en welke landbouwactiviteiten er op dat moment plaatsvinden. Het meeste graan en koolzaad stond nog op het land. Estland heeft de grootste oppervlakte bos per inwoner in de Europese Unie.
Na een stop van een uur vanwege langdurige grenscontroles ging de reis verder naar Sint-Petersburg om daar na zeven uur in de bus te hebben gezeten aan te komen. Treinen en bussen rijden stipt op tijd, zo was mijn ervaring.
Uiteraard ga je de binnenstad van Sint-Petersburg met zijn enorme kathedralen, gebouwen, musea en standbeelden bezichtigen. Alles is keurig onderhouden. Alleen zien is geloven.
Ook ben ik naar de Agrorus Expo op het terrein van de Lenexpo geweest: een beurs met alleen Russische exposanten. Tijdens mijn rondgang merkte ik de trots van de lokale agrarische ondernemers. Zij wilden alles voor doen om je duidelijk te maken waarom hun aardappelen, uien, honing of vlees de beste zijn, waarbij een aantal zeer duidelijk de herkomst en teeltmethodes aangaf. De taal is dan een barrière om onderling gegevens uit te kunnen wisselen.
Je kon spreken van een echte gezinsbeurs waar muziekoptredens en speelplekken voor kinderen goed waren geregeld. Ik heb er veel vriendelijke en behulpzame mensen ontmoet.
De lokale bevolking heeft, zo is mijn inschatting, geen idee wat het Kremlin doet en hoe dat buiten de landsgrenzen wordt ervaren. Ook van de boycot was (nog) niets te merken. Alle schappen in de supermarkten lagen vol.
Wel is duidelijk te zien dat Rusland vooral voor de luxere consumptie erg importafhankelijk is.
Als je met stadsbussen en treinen reist, is het contrast van extreme luxe en pure armoede tussen enerzijds de grote steden en anderzijds de buitenwijken en het platteland goed zichtbaar. De boycotten zullen dan ook de armen raken en zij zullen weer als voorheen sterk aangewezen zijn op de familievolkstuinen.
Na drie dagen Rusland heb ik de trein genomen om weer af te reizen naar Estland waar de oogstwerkzaamheden net op gang kwamen. Begin september oogsten is er heel normaal. De lokale boeren spraken over een topopbrengst.
Aan beide kanten van de grens liggen nog grote gebieden braak. Wat ontbreekt is langetermijnvisie, onderling vertrouwen, organisatie en management. Agro in Rusland verdient waardering en geen boycot.

Kees Antuma