Meerwaarde met verse omelet

De samenwerking en de drang naar meerwaarde leidden tot meer initiatieven. Zo begonnen de ondernemers in 2008 met Lekker‘nei. Daarbij werden hun eieren als verse streekproducten in de supermarkt verkocht. ‘Die kippen krijgen zo veel mogelijk regionale producten, zoals granen, tarwe, gerst en spelt’, vertelt Van Baast. Jaarlijks kopen de pluimveehouders 800 ton van deze producten regionaal in.
Maïs, een belangrijk bestanddeel van kippenvoer, was om prijstechnische redenen niet interessant. Wel is het kalk relatief regionaal. Dit komt uit de eischalen, afkomstig van een afnemer die de eieren verwerkt. De eischalen worden op maat gemaakt en gesteriliseerd.
De Lekker’nei eieren liggen bij vijftig supermarkten in de omgeving. Ze zijn extra vers. ‘Ze worden ’s morgens gelegd en liggen diezelfde middag in de winkel. De normale gang via het distributiekanaal duurt al snel een week. Na tien dagen worden de niet-verkochte Lekkern’ei eieren vervangen door verse’, legt Beekmans uit.
Wat levert een dergelijk initiatief op? Beide pluimveehouders willen hier weinig over kwijt. De meerprijs is zeker niet alleen winst, geeft Van Baast aan. ‘De supermarkten willen op dit product ook meer marge. Daarbij zijn de grondstoffen duurder en hebben we moeten investeren in een pakstation en in transport.’

Diepvriesomelet

De ondernemers zochten een nieuwe uitdaging. Dat werd een omelet. Een eirijk product, dat als streekproduct prima is te vermarkten. Samen met Gert Laurijssen, een specialist in marketing en culinaire hoogstandjes, brainstormden ze over de mogelijkheden.
‘De omelet is een natuurlijk product zonder toevoegingen, dat gezond is en prima past binnen het gemakkelijke koken’, vertelt Van Baast.
De ondernemers zochten daarbij nieuwe vormen van samenwerking. De producten in de omeletten, zoals room, spek en groenten, komen van boeren in de omgeving. In het voorjaar van 2012 kwamen die als kant-en-klare diepvriesomeletten in de schappen terecht. Aanvankelijk was er ook een zalmomelet. Omdat de zalm niet binnen het streekdenken past, is hier afscheid van genomen.
Vooral supermarkten op franchisebasis stonden open voor dit product. Bij tien tot vijftien vestigingen mocht de omelet drie maanden op proef liggen om de animo te peilen. Het succes van de eieren werd niet geëvenaard, ondanks dat de diepvriesomeletten een bijzonder product vormen.
‘Een diepvriesproduct is toch moeilijker op de markt te zetten dan een vers product, zoals eieren. De schapruimte is hiervoor te beperkt’, blikt Beekmans terug. De animo bleek hierdoor onvoldoende.
Ondanks onderzoeken en het verbeteren van de receptuur en invriesmethode wilden de meeste supermarkten geen vervolg geven aan de diepvriesomelet. Deze is overigens nog in drie winkels te krijgen, terwijl ook verschillende restaurants hem op de kaart hebben.
De pluimveehouders gooiden, in samenwerking met het plaatselijke verzorgingstehuis Joris Zorg, de omelet over een andere boeg, de versmarkt. Het verzorgingstehuis zet de omelet op de menukaart. De coöperatie levert deze vers aan, de omeletten worden geproduceerd door De Laarhoeve in Diessen.
‘De diepvriesmaaltijden werden industrieel vervaardigd. Dan kan in één dag voor maanden worden gemengd en gebakken. Nu moet dat vers en op afroep. Een andere benadering. Het verzorgingstehuis zet omelet op het menu en wij leveren deze enkele dagen eerder vers aan’, legt Van Baast uit.

Ziekenhuizen en cateraars

Het bleek een gat in de markt. ‘Het verzorgingstehuis kan deze gebakken omeletten in een steamer-oven snel klaar hebben’, vertelt Beekmans.
Het verzorgingstehuis bestelt om de twee weken een paar honderd omeletten. Ook steeds meer ziekenhuizen en cateraars willen graag deze producten, die eveneens op maat worden geleverd.
Beide ondernemers kijken tevreden terug op de ontwikkelingen. De vraag groeit. Toch was het geen gemakkelijke opgave, vindt Van Baast. ‘Het vraagt veel inzet. Je doet dit niet even naast je bedrijf. Hierdoor is de voldoening van het resultaat er niet minder om.’