Samenwerking vader en zoon wringt

Helène RoeleEen week later had ik eerst een gesprek met de zoon en later een gesprek met de vader. Daarna hadden we een gezamenlijk gesprek.
Wat bleek? De zoon had het gevoel dat hij niets goed deed in de ogen van zijn vader. Hij kreeg geen erkenning en waardering. Toch had hij een aantal grote veranderingen op het bedrijf doorgevoerd met goede resultaten.
De vader vindt dat de veranderingen goed zijn en eigenlijk ook dat de zoon een goede ondernemer is, maar hij vindt het niet nodig om dat te zeggen. ‘Dat weet hij wel en wij zijn niet van de complimenten, dat zijn wij niet gewend.’
Doordat de zoon geen erkenning en waardering kreeg en wel hoorde wat hij allemaal niet goed deed, werd hij onzekerder en opstandiger. Dat uitte zich in ‘dwars gedrag’, ‘zijn eigen gang gaan’ en niet overleggen. Actie is reactie. Negatief gedrag lokt vaak ander negatief gedrag uit.

Meer overleggen

De zoon zou in het vervolg meer overleggen en met onderbouwde plannen komen. De vader zou die plannen positief benaderen, ze niet afschieten, maar vragen naar het hoe en waarom.
Bij het bespreken van de plannen en voorstellen zouden ze ook vooral stilstaan waartoe deze moeten leiden. Als je mensen vraagt naar hun plannen, vertellen zij vaak wat zij gaan doen en niet waartoe het moet leiden.
Een belangrijke valkuil bij zowel de vader als de zoon bleek het ‘invullen voor de ander’ te zijn. ‘Hij zal wel vinden dat..., dus daarom overleg ik het niet, maar doe ik het gewoon.’
Als je dat denkt, dan ga je je vaak ook zodanig gedragen dat die ander ook wel negatief zal reageren. Vertel waarom je iets van plan bent en de reden daarvan. En voor de ander: luister en stel vragen zonder meteen te oordelen.
Geef elkaar de ruimte. Vinden dat de ander moet veranderen en jij niet, werkt niet in een samenwerking. Je zult allebei wat moeten bewegen om in de bedrijfsopvolging en samenwerking samen op te kunnen lopen, elkaar aan te vullen en elkaar te stimuleren. Niet tegen elkaar, maar met elkaar.
Hoewel de vader en de zoon dagelijks met elkaar koffiedrinken, overlegden ze eigenlijk weinig over het bedrijf. In het vervolg hebben zij wekelijks een half uur werkoverleg: wat gaat goed, wat kan beter, wat zijn de plannen voor de komende week en liggen we op koers.
Ergernissen tijdig uitspreken, vertellen wat het jou doet zonder meteen verwijten te maken, voorkomt escalatie waarin dingen worden gezegd die je achteraf niet had moeten zeggen.
Maar ook uitspreken wat goed gaat verdient aandacht. Meestal vergeten we dat en hebben we het vooral over de dingen die niet goed gaan. Alles wat aandacht krijgt, groeit. Benoem dus ook de positieve dingen en geef elkaar eens een compliment, ook ‘al zijn wij dat niet gewend van huis uit’. Mogelijk is uw zoon dat straks ‘wel van huis uit gewend’.
Het klinkt simpel, maar waarom gebeurt het niet? Daar heb je soms een steuntje in de rug voor nodig.