LOS in Zeeuws Vlaanderen

Afgelopen week ben ik met nog een aantal bestuursleden naar de tweede bijeenkomst geweest van LOS Zeeuws Vlaanderen. Voordat u denkt dat we van plan zijn om ons af te scheiden van Nederland; LOS staat voor Lokale Ontwikkel Strategie. De invulling van de tweede poot van het GLB. U weet wel, de besteding van onze modulatiekorting.
De zaal zat vol met mensen van allerlei pluimage. Boeren waren ver in de minderheid.
Eén ding hebben deze mensen gemeen, ze zouden maar wat graag meer zeggenschap hebben in het buitengebied. Bovendien: ze willen van harte meedenken hoe de nieuwe ‘Leader-gelden’ in POP3 besteed moeten worden. Maar ja, wie wil dat nu niet, geld uitgeven uit andermans portemonnee.
Aan het begin van de bijeenkomst wordt uitgelegd wat LOS is, waar het vandaan komt en wat het doel is. Met geen woord wordt er gerept over de oorsprong van de subsidies, namelijk dat in de jaren tachtig van de vorige eeuw de graanprijs werd gehalveerd. Jammer, want als dat eens werd verteld, was het gezeur over boeren en hun mega-subsidies misschien ook een keertje klaar.
We worden in groepjes verdeeld en mogen aan de hand van thema’s brainstormen over hoe de LOS eruit moet gaan zien. En wat er moet gebeuren in de komende jaren. Het is mij al snel duidelijk dat men niet gehinderd wordt door enige kennis van de landbouw. Aan het eind van de bijeenkomst volgt een presentatie. Enkele uitkomsten; we moeten als boeren gaan produceren voor de lokale markt. Zo moeten uien niet eerst Zeeland uit, maar lokaal verwerkt (Hallo, zijn wij in Kruiningen geweest de laatste tijd?!). Aardappelen gaan we met een stalletje aan de straat afzetten, tarwe brengen we naar de plaatselijke bakker.
En meer van dat soort ‘oplossingen’ voor de hedendaagse moderne agrariër. Als je probeert uit te leggen dat dit niet werkt, kun je niet ‘out of the box denken’.
Bovendien ‘moet niet alle subsidie weer naar de landbouw’. Het beste antwoord van de avond was: ‘we moeten zoeken naar slimme oplossingen en daarbij verrassende combinaties maken’. Applaus van heel de zaal.
Dan denk ik aan de huidige situatie van de akkerbouw. Eén cent voor aardappelen, 4 cent voor worteltjes, 7 cent voor uien. Allemaal (ruim) onder de kostprijs. 2014 zal voorbij gaan, en in 2015 beginnen we weer vol goede moed aan een nieuw jaar. Want we hebben het mooiste beroep van de wereld, ook al hebben we te weinig ‘slimme oplossingen en verrassende combinaties’. Half december gaan we weer LOS, ‘t zal me benieuwen.

Ellen de Feijter