Aparte taken, gezamenlijke passie

Het aanlegsteigertje achter de stallen is kopje-onder gegaan. Wim Rommens (47) slaat het ter kennisgeving gade tijdens een rondleiding over het bedrijf. Meer aandacht en woorden heeft hij voor de nieuwe grondstoffenloods die vorig jaar op het erf verrees. De compartimenten zijn gevuld met gemalen maïsmeel, tarwemeel, raapschroot, bierbostel en aardappelsnippers.
‘De kalveren hebben niet zo veel krachtvoer nodig en zo kan ik nauwkeurig het rantsoen opvoeren’, ontvouwt Rommens het idee achter de nieuwe voeropslag. Ook de factoren tijd en arbeidsgemak speelden een grote rol bij de keuze voor de grondstoffenloods. ‘Ik ben nu in ongeveer een uur klaar met het voeren van de kalveren. Een kwartier per stal met de voermengwagen.’
Wim en Jozien Rommens vormen de vijfde generatie Rommens die op deze plek boert. Achttien jaar geleden kwamen ze als twintigers op de Sint Antoniushoeve wonen en drie jaar later namen ze het roer definitief over van de ouders van Wim. ‘Mijn vader was een echte akkerbouwer, ik zit liever tussen het vee. Tot vijf jaar geleden hadden we ook nog akkerbouw. Nu hebben we alleen nog 40 hectare snijmaïs’, vertelt hij.

MKZ

Een andere verandering is het feit dat de ondernemers tot 2001 Belgisch Witblauwstieren mestten. De mond-en-klauwzeercrisis was een omslagpunt. ‘De prijzen voor de Belgische Blauwen waren toen zo slecht’, herinnert Jozien Rommens zich. ‘Er moest per stier 1.000 gulden bij. Dat was natuurlijk niet lang vol te houden. Toen heeft Richard van der Lee van Hendrix Utd het idee geopperd om over te schakelen op jonge rosékalveren. Dat zagen wij ook wel zitten.’
Haar man vult aan: ‘We hadden al honderd rosékalveren, dus de keuze om helemaal daarop over te schakelen was eerder logisch dan lastig. De leeggekomen stallen hebben we in één keer vol gezet. Daarvoor hoefden we alleen de hekken en voerbuizen omlaag te zetten.’
In de loop der jaren is het bedrijf behoorlijk uitgebreid. Inmiddels biedt de Sint Antoniushoeve onderdak aan bijna duizend rosékalveren. Ze komen binnen als ze een paar weken jong zijn en net voordat ze acht maanden oud zijn, is het tijd om te vertrekken.
De kalveren zitten per leeftijdsgroep in één stal. ‘Dat is om de ziektedruk te verlagen. Dat werkt, want we hebben een heel lage dierdagdosering’, doelt Wim Rommens op het antibioticagebruik.

Diergezondheid

Diergezondheid is een speerpunt op het bedrijf, omdat het echtpaar sinds 2011 het Vitel-oké keurmerk van Vitelco, onderdeel van de PALI Group, voert. Andere eisen binnen dit concept dat goed is voor één ster van het Beter Leven keurmerk, zijn productiewijze, extra dierenwelzijnseisen en de duurzame verpakking bij geportioneerde producten. Daarnaast mogen de kalveren niet langer dan vier uur in de vrachtwagen zitten.
‘We zijn benaderd door iemand van De Guijt, het streekproductenmerk van cateringbedrijf Hutten, om het keurmerk te voeren’, legt Jozien Rommens uit. ‘Sinds 2011 leveren we aan De Guijt. Daarmee zet Bob Hutten boeren en tuinders in de spotlights en daarnaast is het een stukje promotie van rosékalfsvlees. Daar staan wij achter.’
Hoewel de laatste nieuwe stal nog geen jaar geleden de deuren opende voor nog eens 330 jonge rosékalveren, is de expansiedrift van het bedrijf nog niet gestild. Dat heeft alles te maken met de twee zonen Kevin (18) en Brian (17), vertelt Jozien Rommens. ‘Ze willen allebei graag het bedrijf overnemen. Ze kunnen goed samenwerken, dus dat komt wel goed. Maar we hopen dat ze nog even door gaan studeren als ze hun mas-diploma binnen hebben.’

Opfok nuka’s

‘Het idee is om er een opfokstal voor nuchtere kalveren bij te zetten’, zegt Wim Rommens. ‘Nu doen de jongens al wel al het machinale werk, maar het bedrijf is te klein om hen volledig mee te laten werken. Als ze straks van school komen, is het goed dat ze eerst nog een paar jaar bij een opfokbedrijf gaan werken om het vak in de vingers te krijgen. Dan komen ze er ook achter of ze het leuk vinden. Want dat is minstens zo belangrijk.’
Tot die tijd klaren Wim en Jozien Rommens samen de klus en dat doen ze met veel plezier. ‘Het is vooral het samen een bedrijf runnen wat het zo leuk maakt’, vindt Jozien Rommens. ‘Ik doe de administratie en Wim ontfermt zich over de dieren. Maar het is onze gezamenlijke passie.’