Veredeld oud ijzer

Het is een vast gegeven dat er na een periode van verzamelen een tijd aanbreekt om al dat bijeengegaarde spullen weer van de hand te doen. Zegt het oude Spreukenboek niet dat alles zijn bestemde tijd heeft?
Wanneer er een bepaalde periode in je leven wordt afgesloten en de activiteiten een andere wending nemen, zijn veel dingen overbodig.
Als dan de in beslag genomen ruimte voor andere zaken nodig is, moet de keuze worden gemaakt.
Maar om dit handen en voeten te geven, is iets anders. Dan kom je zogezegd ‘aan het levende’ en dat kan soms behoorlijk pijn doen.
Spullen die na lang zoekwerk op de kop zijn getikt en met soms de nodige aanpassingen voor het werk geschikt zijn gemaakt, vinden nu een eindbestemming in de container.
Een triest gebeuren, jazeker.
Hoewel ik altijd heb beweerd dat hetgeen je aan spullen koopt, hoe goed het ook is, op termijn als veredeld oud ijzer wordt bestempeld, is het een heel ander verhaal om zoiets te ervaren.
Soms komt het voor dat er een koper op komt dagen. Vreugde alom, totdat de biedprijs bekend wordt.
Dan zwijg je even en geef je als commentaar: ‘Ze willen het zeker voor niks hebben.’
Naderhand denk je even na en herinner je je dat je zelf precies zo hebt gedaan en nog zou doen.
Toch geeft het enigszins voldoening wanneer je iets verkoopt dat gebruikt gaat worden waarvoor het gemaakt is. Vergezeld van goede raadgevingen vertrekt zoiets dan van het erf. Wat blijft zijn de herinneringen.
Na verloop van tijd vervagen ook die en in het geheugen blijven alleen de indrukken over. De overbekende roze bril zorgt er vervolgens voor dat, hoe slecht iets ook was, altijd de positieve elementen boven komen drijven en de overhand krijgen. Vandaar dat het vroeger altijd beter was.
De jonge generatie heeft met al deze veranderingen veel minder moeite. Zij nemen ook veel sneller een besluit. Dat is ook te begrijpen, want de jeugd is de toekomst.
Wanneer er met respect voor het verleden en de daaraan gekoppelde persoonlijke herinneringen aan toekomstperspectieven wordt gewerkt, kunnen veel obstakels worden vermeden. Het blijft altijd een zaak van geven en nemen en de praktijk heeft wel geleerd dat om te ontvangen er eerst gegeven moet worden.
Dus niet te veel piekeren, maar aan de slag zeg ik maar tot mezelf.

Dirk van Duijn