‘Nertsen staan bij ons op nummer 1’

Net als haar man haar enthousiasme heeft getemperd, pakt Kees Manders zelf het materiaal ter hand. ‘Zie je die haartjes? Die proberen we nog korter te fokken, want dan krijg je nog mooier en zachter bont. Hoe luxer het velletje is, des te moeilijker is het om te fokken. Maar kwaliteit bepaalt voor een belangrijk deel de prijs.’
Kwaliteit is ook belangrijker dan kwantiteit voor de familie Manders. ‘We zijn altijd een klein bedrijf gebleven. In het najaar worden de dieren gewogen en met de hand geselecteerd. Dan maken we een nieuw fokplan waarbij we inteelt voorkomen. We letten sterk op kwaliteit en maat. Het is elk jaar weer spannend hoe de selectie heeft uitgepakt en hoe goed de kwaliteit van bont precies is.’

Lange dagen

Elk voorjaar is de paartijd. In mei worden de jongen geboren en in november worden de dieren gepelst. ‘Als de pups er zijn, maken we lange dagen’, vertelt Rina Manders. ‘De dieren, bij de geboorte niet groter dan een pink, hebben intensieve verzorging nodig. We gaan dan ’s avonds altijd nog even op de farm kijken of alles in orde is.
Het leven van de familie is helemaal afgestemd op de nertsen. ‘Lange vakanties maken doen we daarom niet. De nertsen staan op nummer 1. Nertsen houden is geen baan, maar een manier van leven.’
Over de inkomsten heeft het gezin niet te klagen. De opbrengsten kunnen wel flink fluctueren. ‘De laatste jaren zijn de prijzen goed’, weet Kees Manders. ‘Met name in Amerika en China is de winter streng en dan stijgt de vraag naar pelzen meteen, wat weer resulteert in goede prijzen.’

Cafetaria

Hun toenmalige boekhouder bracht Kees (57) en Rina (56) Manders begin jaren tachtig op het spoor van de nertsenhouderij. Het echtpaar runde in die tijd een cafetaria. Met het eerste kind op komst beseften ze dat het leven in de horeca voor hen niet goed te combineren zou zijn met een jong gezin.
Het stel ging zich vervolgens oriënteren op de nertsenhouderij. ‘We zijn in de paartijd en pelstijd bij verschillende collega’s gaan kijken’, vertelt Kees Manders.
Zijn vrouw vult aan: ‘Het was pionieren in die tijd. Er was geen school voor de nertsenhouderij. Het nieuwe bedrijf bleek prima te combineren met een gezin. We waren vroeger altijd in de buurt van onze kinderen en zij hebben vaak meegeholpen in het bedrijf.’
Als jonge nertsenhouders sloten de ondernemers zich meteen aan bij de Nederlandse Federatie van Edelpelsdierenhouders (NFE). ‘Het is een hechte club en dat is altijd zo geweest’, zegt Rina Manders. ‘Als je hulp nodig hebt, dan is er altijd een collega die wil helpen. Misschien werkt het wel zo dat het toenemende maatschappelijk verzet tegen de sector onze club juist zo sterk maakt.’

Verbod

Het protest tegen het houden van pelsdieren voor bont is groot. Het leidde in 2014 zelfs tot een verbod op de sector per 2024. Niet veel later maakte de rechter korte metten met de nieuwe wet omdat de ondernemers zouden worden onteigend zonder compensatie. Waarschijnlijk dient later dit jaar een hoger beroep over deze langslepende kwestie.
‘In onze ogen is de overheid onbetrouwbaar. Als pelsdierenhouders hebben we de afgelopen jaren enorm geïnvesteerd in dierenwelzijn. We hebben samen met de overheid een plan van aanpak gemaakt en ondernemers leven die afspraken keurig na en doen forse investeringen’, vertelt Kees Manders.
‘Vervolgens komt de overheid met een totaalverbod op ethische gronden. Je mag vinden wat je vindt van het houden van pelsdieren, maar mensen die op ons bedrijf komen, vinden dat we de dieren goed verzorgen.’
Wat volgens de familie opvalt, is de ‘openheid en de transparantie binnen de sector’. Met zo’n 170 bedrijven heeft iedereen elkaar ook nodig, redeneert Manders. ‘We doen onze eigen belangenbehartiging, we hebben een proefbedrijf, een coöperatie en een particulier bedrijf voor voerleverantie. Dat is natuurlijk alleen maar mogelijk als je de kosten daarvoor samen draagt.’
De ondernemers zien de toekomst met vertrouwen tegemoet. De komende jaren willen ze het bedrijf op dezelfde voet voortzetten. ‘Zolang we kunnen en er plezier in hebben, gaan we door’, klinkt het eensgezind. Mocht het verbod toch van kracht worden? ‘Dan kijken we in ieder geval terug op ruim dertig jaar met plezier werken en wonen.’