Een samenleving van honderd jaar terug in de tijd

Een+samenleving+van+honderd+jaar+terug+in+de+tijd
© Age Posset

Terwijl in Europa de discussie over persvrijheid hoog op de agenda staat na de aanslagen op Charlie Hebdo, heeft de Tanzaniaanse overheid eind januari het meest solide weekblad, de East African in de ban gedaan. De overheid geeft als reden dat de krant niet in Tanzania geregistreerd staat, dat terwijl de krant al twintig jaar in het land verkocht wordt.
De werkelijke reden voor het verbod is de publicatie van een spotprent van president Kikwete, liggend op een sofa omringd door een harem die hem bedient met vruchten, pedicure en andere verwennerijen, terwijl op de jurken van de dames de woorden ‘corruptie’, ‘incompetentie’ en ‘vriendjespolitiek’ staan.
Met het jaar 2015 voor de boeg met een referendum over de grondwet en landelijke verkiezingen, worden de teugels van de persvrijheid flink aangetrokken. Een stuiptrekking van de heersende partij die geteisterd wordt door corruptieschandalen. Vergeleken met een democratie als Nederland, lijken we hier honderd jaar terug in de tijd te leven.
Het is een tweedeling in de maatschappij met aan de ene kant geautomatiseerde bedrijven, een geavanceerde tuinbouwsector, moderne kantoorgebouwen en hotels en toegang tot telefoon en internetverkeer. En aan de andere kant een groot deel van de bevolking met weinig tot geen educatie, waarbij de mensen leven van de landbouw en laaggeschoolde arbeid.
In het stadje Moshi is het halen van de wekelijkse boodschappen reis terug in de tijd. In de spelonken van de Tanzaniaanse informele maatschappij wordt alles wat kapot is weer in elkaar gezet, mannen in vuile overalls lassen zonder oogbescherming, de geur van ijzerslijpsel brandt in je neus. In de stoffige straatjes wordt van alles verhandeld, van groenten en fruit tot versleten autobanden, van meubilair tot tweedehands emmers.
Daar ga ik op zoek naar de 50 kilo zakken met meel, suiker, bonen en rijst. In een fabriekje in een achterafsteegje koop ik het verse maïsmeel voor de dagelijkse lunch voor onze personeelsleden, waar vervolgens dikke maïspap van gekookt wordt in combinatie met bonen en groenten.
In de fabriek liggen de zakken tot het plafond opgestapeld en zijn zowel de mensen die er werken als het spinrag aan het plafond bedekt met een laag meel. De apparatuur voor het malen van de maïskorrels en de elektriciteitsbedradingen, die als een warrige kluwen uit het kastje aan de muur puilen, zijn uit een vergeten tijd.
Vele westerlingen gruwen van dit soort onhygiënische praktijken; ik ben er inmiddels aan gewend en geniet van deze reis naar een ver verleden. Mijn favoriete plek is de fabriek waar van houtsnippers briketten worden geperst die wij gebruiken als brandstof in de oventjes voor het koken. Het lijkt op een schoolreisje naar een museum, maar hier is het de dagelijkse werkelijkheid.

Christine Brandsma

Lees ook

Marktprijzen

Meer marktprijzen

Laatste nieuws

Nieuwste video's

Kennispartners

Meest gelezen

Nieuw op MechanisatieMarkt.nl

Meer advertenties

Vacatures

Weer

  • Zaterdag
    14° / 8°
    20 %
  • Zondag
    15° / 6°
    20 %
  • Maandag
    11° / 7°
    95 %
Meer weer