Coxiella burnetii

Drie jaar geleden kreeg ik op mijn verjaardag een lammetje van mijn man. Rode strik om de nek en een goed herkenbare zwarte vlek op de schouder. Het lammetje zou wel bij zijn moeder opgroeien, maar als ik hem elke dag even zou aaien, dan zou hij mak worden, was de theorie.
Leuk, een eigen schaap. De praktijk was echter dat het lammetje steeds harder van me wegrende, tot hij een half jaar later naar de slager ging. Een mislukt project.
Ook dit jaar werden op mijn verjaardag de eerste lammetjes geboren. Op mijn nieuwe klompen stoof ik naar de stal om de pasgeborenen te bewonderen en te fotograferen. Voorzichtig ging ik in het stro naast het schaap zitten. De nageboorte hing er nog uit. Vertederd keek ik toe hoe de dappere bolletjes wol hun eerste stapjes deden en bij hun moeder naar een speen zochten. Een lief en onschuldig tafereel.
Van de veearts kreeg ik een preek die me behoorlijk van streek maakte. Want dat een net bevallen schaap bacteriën (Coxiella burnetii) bij zich kan dragen die mijn ongeboren baby in gevaar kunnen brengen, wist ik niet.
De veearts kwam met verhalen over vrouwen die een dag nadat zij bij het lammeren hadden geholpen, een miskraam of vroeggeboorte kregen. Het stadium van de zwangerschap maakte daarbij niet uit. Ik kon maar beter wegblijven uit het schapenhok en moest ook zeker niet de overall van mijn man aanraken als hij bij de lammetjes was geweest, luidde het advies.
In mijn buik voelde ik zachte schopjes. Gelukkig, mijn baby leefde. Maar hoelang nog? Zou ik morgen bevallen? En zou mijn baby van 27 weken dan overleven? Ik was helemaal in paniek.
Wat moest ik doen? Douchen? Mijn eventueel besmette kleding weggooien? Nee, allemaal onzin. Googelen dan maar. Het RIVM schrijft op zijn website dat er maar weinig bekend is over het aantal vrouwen dat een miskraam krijgt door infecties opgelopen via lammerende schapen. ‘Er geldt een voorzorgsprincipe.’ Ik kon dus niets anders doen dan afwachten en alert blijven.
Een week later. Na een lange werkdag kroop mijn man ‘s avonds tevreden naast me op de bank. Ik rook dat hij bij de schapen was geweest. ‘Klopt, ik heb net een schaap verlost.’ De paniek was terug. ‘Weg jij, snel.’ Mijn man veerde op en sprong onder douche. In mijn buik bleef het een paar lange minuten stil. Toen ineens een harde schop. Pfff, zenuwslopend dit.

Hanna Hilhorst