‘Ieder werkt in zijn eigen tempo’

Van huis uit was Van den Dungen geen plantenkweker. ‘Mijn vader had een gemengd bedrijf. In 1987 heb ik vijfduizend violen aangeschaft en bij ons thuis op het land gezet. Binnen de kortste keren had ik ze allemaal verkocht. Dat vond ik zo leuk dat ik 600 vierkante meter kas heb gebouwd. Naderhand heb ik er perkgoed bijgenomen en tot 1.700 vierkante meter uitgebreid. Nu hebben we 5.000 vierkante meter kas.’
De kwekerij biedt dagbesteding aan doven en slechthorenden, mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking en mensen met een autistische stoornis.
‘We kweken vooral Solanum jasminoides, een plant met een witte bloem en een geel hart’, vertelt de tuinder. ‘Dat is een bewerkelijke teelt, met veel snoeien, opbinden en knippen. We doen alles zelf, van stekken tot opkweken tot verkoop’, legt hij uit. In het voorjaar verkoopt de kwekerij daarnaast zelf perkgoed.

Communiceren

In eerste instantie hadden de Van den Dungens niet zo’n zin om dove jongens stage te laten lopen. ‘We vroegen ons af hoe je met zo iemand moest communiceren. Maar de stagecoördinator zei dat er altijd een leraar meekwam, die kon vertalen wat de leerlingen moesten doen, bijvoorbeeld potjes vullen met aarde en planten in potjes zetten’, vertelt Van den Dungen.
‘Dat ging heel goed’, vult zijn vrouw aan. ‘We hebben nu nog steeds stagelopers, die drie maanden blijven en soms wat langer. Het blijft altijd zoeken naar wat iemand wel en niet kan, maar soms verbazen ze je met hun mogelijkheden. Michael, de dove jongen met wie het allemaal is begonnen, is hier kind aan huis.’
Het echtpaar heeft gebarentaal geleerd. ‘Het is een heel andere taal; het lijkt wel of we Chinees leerden’, vindt Michel van den Dungen. ‘Maar we zijn blij dat we het hebben gedaan. Het maakt het communiceren een stuk gemakkelijker.’
‘t Lieseind biedt dagbesteding aan elf mensen. Ze zijn verspreid over de week aanwezig, de ene vier dagen, de andere drie middagen. Een minder mobiel groepje, gedeeltelijk in een rolstoel, werkt aan een tafel, de anderen werken door de hele kas. Ilse van den Dungen:’Eén medewerker kan niet goed met mensen omgaan. Hij werkt in zijn eentje en heeft op andere tijden pauze dan de anderen.’
Volgens de ondernemers heeft het bedrijf veel ruimte in de productie. ‘Als het echt te krap wordt, springen we zelf bij.’

Overeenkomsten

De aanmeldingen voor de dagbesteding komen binnen via diverse zorginstellingen of rechtstreeks bij de familie van cliënten vandaan. ‘Na een gesprek en een rondleiding kunnen ze twee dagen meelopen in de dagbesteding’, vertelt Ilse van den Dungen. ‘Bij een positieve uitkomst gaan we een overeenkomst met hen aan.’
Naast de dagbesteding werkt het bedrijf met stagiairs van de has, Helicon Opleidingen en het speciaal en praktijkonderwijs.
Het ondernemerspaar krijgt een vergoeding voor het verzorgen van de dagbesteding vanuit de AWBZ en persoonsgebonden budgetten (pgb’s). Ze vinden het een goede zaak dat de indicatiestelling onder de loep wordt genomen, dat de AWBZ-gelden naar de gemeente zijn gegaan en dat de pgb’s nu via de Sociale Verzekeringsbank lopen.
‘De manier waarop is een probleem. Het was beter geweest om de veranderingen stukje voor stukje in te voeren. Maar ik ben ervan overtuigd dat het goed zal komen’, meent Michel van den Dungen.