Handhaven

‘Alweer een column van deze bestuurder?’, zult u misschien denken. Vorige week schreven we al een column over de varkenshouderij en nu weer over een wild varken. Ik ben geen journalist, maar soms wel blij de woede en teleurstelling van me af te kunnen schrijven in deze stukjes.
Ik maak me zorgen over de groeiende populatie wild in Zuid-Nederland. Vorige week vrijdag is bij mijn buren weer een wild zwijn geschoten, een zeug die al grote nakomelingen had. De zeug is dood, de biggen leven verder. Per saldo dus weer een verdere groei van deze populatie.
En groeien kunnen ze. Ze leven namelijk in een prachtig paradijs. Verscholen in het bos, hun voeding komt van prima akkerbouwgewassen, ze hebben geen natuurlijke vijanden en de jager heeft maar beperkte mogelijkheden tot bejagen. We weten dat voor het schieten van één wild varken een jager circa veertig uur in de weer is. Trots ben ik dan ook op de jager die het varken heeft geschoten.
Minder trots ben ik op de overheden. We hebben heldere afspraken gemaakt over waar wilde varkens mogen leven en hoe groot hun populatie mag zijn. In mijn gebied mag er geen één zijn, toch zitten er behoorlijk wat. Deze dieren zorgen voor grote overlast en schades aan gewassen. Als veehouderij lopen we grote (in)directe risico’s als gevolg van mogelijke ziekten en marktverstoringen.
Hoe kan het dan dat vorige week toch weer bestuurders in Noord-Brabant uitspraken hebben gedaan over het toestaan van meer wild? Er zijn heldere afspraken gemaakt met het ministerie van Economische Zaken in het kader van het Diergezondheidsfonds. Geen verdere groei. Nee, zelfs handhaven van de nulstand van wilde zwijnen buiten de nuloptiegebieden. Er is dus geen vergunning voor het houden van wild buiten deze gebieden om.
Als veehouderij mogen we ook niet meer dieren houden dan we hebben vergund, anders komt er handhaving. Dat geldt dus ook voor dieren die in gebieden van de overheden lopen; handhaven van gemaakte afspraken.

Mark Tijssen,