Kalkoen als landelijk streekproduct

Qua ondernemersgeest is de appel niet ver van de boom gevallen, wat ertoe leidde dat de kalkoenhouder in bijna twintig jaar uitgroeide tot de grootste van Nederland. In 1996 stapte hij in maatschap met zijn vader, een veeteeltbedrijf met kalkoenen en varkens. ‘In 2001 heb ik het bedrijf overgenomen van mijn vader en in 2007 een nieuwe varkensstal gebouwd’, zegt Jenniskens. Hij besloot - met het oog op mogelijke ziektes - de bedrijfstakken te scheiden per locatie. ‘Overigens heeft mijn hart altijd veel meer bij de kalkoenen gelegen dan bij de varkens.’

Overname

In 2014 stopte Jenniskens’ broer met diens kalkoenbedrijf. ‘Een uitbreiding van mijn bedrijf zat wel in de planning, maar het was voor mij eigenlijk nog wat te vroeg.’ Deze kans kon hij echter niet laten lopen, temeer omdat het bedrijf van zijn broer bij hem om de hoek lag. Door de overname is zijn bedrijf in nog geen twee decennia gegroeid naar gemiddeld zo’n 70.000 kalkoenen. Een gemiddeld Nederlands kalkoenbedrijf heeft er 20.000 tot 25.000. De varkenslocatie werd verkocht, omdat dit niet meer te combineren viel.
‘De hoofdreden om het bedrijf van mijn broer over te nemen, was dat ik nu drie locaties heb met elk één leeftijdsgroep. De kleinste is de opfoklocatie waar de eendagskuikens binnenkomen. Die blijven daar zes weken en dan gaan ze naar een van de twee afmestlocaties. We werken met een achtwekensysteem, waarbij we steeds twee weken de tijd hebben om de stallen schoon te maken voor de volgende lichting.’ De kuikens komen op 60 gram binnen en verlaten het bedrijf zo’n 21 weken later en wegen dan circa 20 kilo.
De afzet wordt geregeld door afzetcoöperatie BAV. Die constructie maakt de kalkoensector een relatief stabiele. Door samen met alle kalkoenhouders een blok te vormen, heb je meer te zeggen bij je Duitse afnemers, zegt Jenniskens. ‘Ze zien ons daardoor als een serieuze partij waar ze graag zaken mee doen. We kunnen daardoor onze opbrengstprijs redelijk stabiel houden.’
De ondernemer produceert puur voor de Duitse markt. ‘De consumptie van kalkoen ligt in Duitsland veel hoger dan hier. Daar eten ze 6 kilo per persoon per jaar en hier ongeveer 1 kilo.’ Daar moet volgens hem verandering in komen.

Bourgondiër

Kalkoenvlees is na het sluiten van de enige Nederlandse slachterij in 2003 - die ook een stukje reclame voor haar rekening nam - in de vergetelheid geraakt. Jammer, vindt Jenniskens, niet alleen omdat hij een kalkoenhouderij heeft, maar vooral omdat het een lekker stuk vlees is. Daarom hebben hij en zeven andere kalkoenhouders het plan opgevat via het in Limburg ontstane, landelijke initiatief De Slanke Bourgondiër kalkoen onder de aandacht van de consument te brengen.
‘Het gaat mij er niet per se om dat ik persoonlijk meer kalkoenen verkoop’, verduidelijkt Jenniskens. ‘We doen dit voor de sector en omdat het een mooi product is, waar meer mensen van zouden moeten kunnen genieten.’
Binnenkort starten vier kalkoenhouders, onder wie Jenniskens zelf, met huisverkoop. ‘Ik ben benieuwd of dat gaat lopen, maar we proberen het gewoon. Ook dat is ondernemen.’ Het uiteindelijke doel is dat straks een breder aanbod aan Nederlandse kalkoenproducten in de schappen van de supermarkten ligt. ‘Het zou natuurlijk prachtig zijn als dat onder de vlag van De Slanke Bourgondiër gebeurt. Als een soort landelijk streekproduct.’
Qua bedrijfsomvang kan Jenniskens voorlopig vooruit. ‘De komende vijf jaar eerst maar eens consolideren, up-to-date blijven wat betreft technische verbeteringen in de stallen en zorgen voor groei, welzijn en gezondheid van de dieren.’ Het zal niet makkelijk worden, verwacht de kalkoenhouder. ‘En hard werken, maar dat is niet erg. Ook dat is ondernemen.’