Landbewerker

Onze Joris is geboren. Een flinke achtponder, met dezelfde mooie ogen als zijn broer. Uiteraard ben ik trots, blij, moe, opgelucht en alles wat u nog meer kunt bedenken bij een jonge moeder. Het is een rijkdom.
De bevalling was kort en heftig. Te heftig, als u het mij vraagt. Tijdens de weeënstorm probeerde ik te denken aan mensen die het op dat moment nog slechter hadden dan ik. Bootvluchtelingen bijvoorbeeld of daklozen in Nepal. Op wereldniveau kon ik mijn eigen pijn wat relativeren.
Na vijf uurtjes lag mijn zoon in mijn armen en was ik alle pijn vergeten. Mijn man nog niet. ‘Het blijft heftig. Als een koe bevalt, heb ik er niet zo’n medelijden mee. Maar als ik jou zie...’
Ook de rest van de kraamweek werd ik met een koe vergeleken. ‘Wat een goede melkproductie heb jij, je kunt zo nog wel even langs de melkput lopen.’ Of: ‘Wat sabbelt hij goed aan je speen.’ Speen? ‘Oei, borstontsteking. Ik haal de mintzalf even.’ Ik voelde me echt een zoogdier, maar kon er hard om lachen.
Wat minder goed kon ik tegen de toekomstvoorspelling van de kraamvisite: ‘Met twee zoons is de bedrijfsopvolging in ieder geval geregeld.’ Vaak gevolgd door een knipoog. Het toeval wil dat de naam Joris ‘landbewerker’ betekent, maar wat mij betreft ligt zijn beroep nog niet vast. Mijn man denkt daar gelukkig net zo over. ‘Mijn keuze hoeft niet zijn keuze te zijn. Eigenlijk hoop ik dat hij schaatser wordt.’
Terug naar het kraambed. Een schat van een kraamzuster regelde het huishouden en de verzorging van mij en de kinderen, waardoor we als nieuw gezin alle tijd kregen om aan elkaar te wennen. Tevreden lagen we met zijn viertjes op het grote bed. De broers bekeken elkaar, wij bekeken de broers. En we wisten: wij horen bij elkaar.
Na een week moest mijn man weer maaien en melken. Ook de kraamzuster vertrok en voor het eerst was ik alleen met mijn twee mannen. Lichte paniek sloeg toe, want wat moest ik doen als de een aan mijn borst dronk en de ander buiten op zijn neus viel? Wie moest ik als eerste troosten als ze synchroon huilden?
Soms neigde ik ernaar mee te huilen. Soms belde ik mijn man, die achter op het erf liep. ‘Ik heb nú assistentie nodig.’ Soms maakte alle wanhoop ineens plaats voor een intens gevoel van trots en geluk. Wat er in de rest van de wereld gebeurde kon me dan even niet schelen. Hier was het goed.

Hanna Hilhorst