De stier

Het afgelopen jaar viel het aantal drachtige koeien op de boerderij tegen. Of dat lag aan de tochtwaarneming, de inseminatiekunsten van mijn man of de kwaliteit van de eitjes werd niet duidelijk, maar na de zoveelste mislukte bevruchtingspoging kon mijn man nog maar één oplossing bedenken: natuurlijke dekking.
Uiteraard brak er binnen de maatschap discussie los. Met twintig gehandicapten, vijf jonge kinderen en een getraumatiseerde boer op het erf - de buurman werd ooit op de horens genomen - was de aanschaf van een stier niet voor de hand liggend.
Een belrondje langs collega’s wees uit dat een stier best op een zorgboerderij kan verblijven, mits alle zorgvragers goed op de hoogte zijn van de regels, het hok veilig is en de bul niet buiten tussen de kudde loopt. Mijn man wist de anderen daarmee te overtuigen, bouwde een hok en kocht een mooi stiertje van anderhalf jaar oud.
Daags na zijn komst sprak ik de buurman over de nieuwe erfbewoner. Na zijn ongeluk riep hij: ‘Hier komt nooit meer een stier.’ Hoe zit dat nu? Ik ben bewust meegegaan om het beest uit te zoeken. Hoe zou ik reageren? Eerder gingen bij het zien van een stier alle alarmbellen af, maar nu was ik rustig. Ik durfde de koop dus aan.
Het hok is veilig en hoewel het niet nodig is de stier aan de hand te nemen, probeer ik wel te socializen. Even aanraken, vastpakken; gewoon om te kijken hoe hij reageert. Je weet nooit waar het goed voor is. Het blijven toch onvoorspelbare dieren.
Voor deelnemer Ernst was de komst van de bul een heuglijk feit. ‘Eindelijk a man in tha house’, zei hij stoer. ‘Kijk, hij heeft oornummer 0007, dus ik noem hem James.’ Beheerst demonstreerde hij hoe de stier moet worden vastgezet als de pinken het hok in worden geleid. ‘Ik mag zelf niet het hok in, want dan sloopt hij me.’ De uitleg van mijn man heeft hij duidelijk serieus genomen.
Nu de kinderen nog. Want hoe vertel ik mijn zoontje dat hij niet onder het hek door mag kruipen? Ook de buurvrouw kijkt bedenkelijk. De stier kan dan wel niet uit het hok; haar drie zoontjes van jonger dan vijf kunnen het hok wel in. Dat moet niet kunnen. Mijn man is laconiek, maar bij dit soort dieren is optimisme niet op zijn plaats.
‘s Nachts in bed kan ik er niet van slapen. In de stal hoor ik twee tochtige pinken loeien. Nog even wachten dames, morgen mogen jullie bij de stier. Veel plezier.

Hanna Hilhorst