Met ‘Koesignalen’ naar Marokko

Anne-Marie RopsDe laptop wordt opengeslagen en het fotoalbum uit Marokko aangeklikt. De eerste foto’s geven al snel een beeld van dit land, waar Minne Holtrop in 2014 twee weken was, net na de ramadan. Foto’s van zwaar beladen wagens met stro, koeien in eenvoudige stallen op het woestijnzand, de voerkeuken in de stal en mannen die de koeien voeren komen voorbij.
En foto’s van Holtrop zelf, aan tafel met Mohammed en Brahim Hjouji, vader en zoon met een melkveebedrijf in de woestijn. ‘Bij een Arabier kom je aan huis, in het gastenverblijf, daar eet je mee’, vertelt hij. ‘Maar echtgenotes krijg je bij moslims nooit te zien.’

Professionele ondernemers

Vader en zoon Hjouji melken zo’n 200 koeien, in de Sahara, ter hoogte van de stad Agadir. De melkproductie ligt op gemiddeld 8.000 kilo, de totale productie bedraagt 1,6 miljoen kilo melk. De kalveropfok is uitbesteed aan Jaoudi, een coöperatie met ruim 12.500 boeren als lid.
‘Het zijn professionele ondernemers’, zegt Holtrop. ‘Maar in het bedrijf ontbreekt structuur, er is weinig teamgeest, terwijl ze wel grootse plannen hebben voor uitbreiding. Hun vraag over meer structuur in de organisatie legden ze neer bij de contactpersoon van de PUM in Marokko. Zo werd ik benaderd voor een bezoek.’
Holtrop, bekend als kennismakelaar van de Melkvee Academie, is sinds twee jaar vrijwilliger bij de PUM. Als hij wordt uitgezonden, is het veelal naar landen in Noord-Afrika. In 2013 was hij in Algerije, vorig jaar in Marokko. ‘Mijn sterke punt is dat ik een beetje Frans spreek, zodoende kom ik in die landen.’

Winnend team

In Marokko was het voor Holtrop al snel duidelijk dat het bedrijf ‘topdown’ door vader werd aangestuurd. ‘Vader wilde zich wat gaan terugtrekken, nog eens een reis naar Mekka maken en het bedrijf aan zoon overlaten, die voorheen elders werkte. Zoon Brahim heeft ambitie, wil elke vier jaar verdubbelen, maar vader wil niet zo hard. Uiteindelijk kwamen we erop uit om eerst het bedrijf te optimaliseren, zodat het daarna klaar is voor groei.’
Dat uitgangspunt vroeg wel om een andere manier van werken, met duidelijke taken en werkafspraken. Holtrop ging met de zes vaste medewerkers en Brahim om tafel voor overleg. ‘We gaan er een winnend team van maken, waarbij succes wordt gevierd. Die insteek koos ik. Kwaliteit is er wel, maar door samenwerken kom je verder.’
Over de voerkeuken en het voeren van de koeien (Holsteins) was Holtrop erg te spreken. Over de gezondheid van de dieren wat minder. Holtrop vroeg de medewerkers om met ideeën te komen ter verbetering hiervan. ‘Eén van hen gaf aan dat er op YouTube instructiefilmpjes staan over hoe te melken en hoe met dieren om te gaan: ‘Als we daar nu eens iedere veertien dagen met zijn allen naar kijken, dan kunnen we daar veel van leren’. Dat idee wordt opgepakt.’
Als aanvulling hierop kwam hij met een toepasselijk cadeau, het boek ‘Koesignalen’, dat ook in het Frans is uitgebracht.
Voor Brahim en Mohammed was er op de laatste dag een uitgebreide presentatie en een adviesrapport. ‘Ze waren heel enthousiast’, vertelt Holtrop. ‘Volgend jaar wil Brahim naar Nederland komen en grote bedrijven bezoeken. Ik heb tussendoor wel wat contact met hem, maar dan kunnen we uitgebreid praten over hoe het gaat op zijn bedrijf.’