De eindstreep halen

Waar was u op vrijdag 28 augustus rond 3 uur? Euforie. Mooie woorden. Superlatieven. Het koningsnummer. De finale. Onze Dafne kwam uit de laatste bocht en zag de finish al. Uren, dagen, weken, maanden, jaren werk, inzet, passie, doorzettingsvermogen, geloof, durf, tegenslagen en opoffering gingen eraan vooraf. Nu met nog tientallen meters te gaan perste ze alle reserves eruit, om op oerkracht en met de bloedreserves uit haar hoofd als extraatje, in de laatste meters nèt dat te doen waar het om gaat… Oogsten. Ze had haar taak volbracht en mocht nu de vruchten plukken van haar werk.
Net als in de topsport blijf je trainen. Je analyseert je zwakke plekken en probeert ze te verbeteren of zelfs op te heffen. Niet te veel zeuren, doorgaan. We hebben zelfs een dure trainer. De overheid. Steeds weer komen er nieuwe regels die hindernissen vormen voor onze jaarlijkse wedstrijd naar de oogst.
Door de lat steeds hoger te leggen en steeds zekerheden als gewasbeschermingsmiddelen en loonkosten te wijzigen blijven we flexibel en in topvorm. Ondertussen dragen we premies, heffingen en belasting af aan de trainer. Een trainer die zonder pardon vijftien jaar mag doen over de keuze of kinderen van asielzoekers mogen blijven, maar ons na twee jaar dwingt te beslissen of we medewerkers in vaste dienst nemen. Uitgezonderd in het profvoetbal, daar hebben ze een uitzondering gekregen met de profvoetballersregeling…
Ja, dat zou wat zijn, als we in de sport ook jaarlijks de regels zo sterk zouden veranderen als in de agrosector. Ik ben benieuwd of we dan nog steeds of juist daarom topsporters afleveren in ons land.
We financieren onze steeds groter wordende bedrijven met vreemd kapitaal. We tekenen de hypotheekakte en doen afstand van onze zekerheden. Gek is dat eigenlijk. De zekerheden geef je aan je financier en de onzekerheden houd je als ondernemer in je eigen zak. Daar moet je mee om kunnen gaan.
Hoe wrang is het dan om daarbovenop als akkerbouwer, tuinder, boomkweker of met name fruitteler, na dagen, weken en maanden toegewijde verzorging, met de oogstkisten al op het erf, te moeten accepteren dat moeder natuur met een ijskoude hageldouche roet in hun eten gooit.

Han Fleuren