'Spin!!!'

Op het gevaar af dat u me nu een tutje gaat vinden, wil ik hier graag mijn grootste angst delen: de spin. Het is geen kleine fobie, maar een die mijn leven beheerst. Tuinieren durf ik niet. Ik mijd de meterkast en lap buiten geen ramen. Natuurlijk weet ik dat mijn arachnofobie geen reële angst is, maar welke fobie is dat wel? Neem nou alliumfobie (angst voor knoflook) en ancraofobie (angst voor de wind); beiden zeer lachwekkend, maar je zal er maar aan lijden.
'Waarom ben je dan op een boerderij gaan wonen?' vragen vrienden zich af. 'Iedereen weet toch dat het daar wemelt van de spinnen?' Maar hier had ik geen rekening mee gehouden toen ik verliefd werd op mijn boer.
En misschien had ik gehoopt dat de vele confrontaties me onverschillig zouden maken. Dat ik net als mijn boerderijvriendinnetjes van vroeger gewoon een zakdoek zou pakken en zonder te knipperen dat snottige lijf zou fijnknijpen. Maar de paniek wordt juist erger. Ik ga trillen, hyperventileren, zweten, gillen en springen.
En dat niet alleen: ik belandde onlangs op de andere rijbaan toen in mijn auto een spin voor mijn neus abseilde en gooide mijn zoontje bijna van de trap toen ik een hooiwagen over zijn hoofd zag lopen. Ik kan toch niet wachten tot er door mijn panische reactie echt een ongeluk gebeurt?
In deze wereld vol gevaren - aanslagen, stieren, Marokkanen in de Eemnesser polder - ben ik bang voor iets totaal ongevaarlijks. Dat is raar en ook zeker tegenstrijdig. Want waarom zou ik niet gillen als ik Poetin tegen het lijf zou lopen, maar wel als er een kruisspin over mijn hand loopt? Daar denk ik vaak over na.
Uiteraard geef ik ook mijn kinderen het verkeerde voorbeeld. Niet voor niks roept onze oudste tegenwoordig bij het zien van een spin: 'Eng!' Mijn man wordt dan boos als ik gil waar onze zoontjes bij zijn. Onterecht, want ik gil niet expres en ook zeker niet voor de lol. Boos worden heeft dus geen zin. Wat dan wel?
De confrontatie aangaan. Een paar uur voor de deadline van deze column kreeg ik de kans: er zat een spin in onze slaapkamer. Mijn adem stokte, mijn hart bonkte, maar ik wilde stoer zijn. Voor u. Gewapend met de grootste schoen die ik kon vinden naderde ik het beest. Bekeek hem van alle kanten. Hield mijn adem in. En toen...liep ik snel de trap af. 'Jurre!!! Er zit een spin!' Tut.