Eigen baas

‘Jouw neus zit in de Raad van Toezicht.’ Reinier kijkt me met ondeugende ogen aan. ‘En morgen moet je naar de dokter voor een tetanusinjectie, je hebt namelijk last van je hormonen.’
Ik stel u voor aan deelnemer Reinier: de moppentapper, toneelspeler en kwajongen van het erf. Uniek in zijn uitspraken en streken; origineel in zijn uitvoering.
Bezoekers worden steevast door hem ontvangen met de vraag waarom je een muis niet kunt melken, op 5 december speelt hij een meedogenloze Sint en wie even niet oplet krijgt een schep zout of hagelslag in zijn thee, een slak in zijn nek of zijn laarzen vol water. In dat laatste geval hoor je een gil, gevolgd door: ‘Reinier, ik zal je!’ Maar Reinier is dan al lang gevlogen.
Haal het niet in je hoofd een emmer water over zíjn hoofd te gooien, of hém te laten schrikken. Dan is het erf te klein. Reinier behoudt graag het monopolie op zijn ‘kwajongensstreken’.
Vaak neem ik hem mee met het rondbrengen van de groentepakketten. Aan de deur vertelt hij moppen en een enkele keer stelt hij voor bij vaste klanten belletje te trekken. ‘Durf ik dat?’ Ja, dat durft hij. En ik houd hem niet tegen. Sterker: ik speel zijn spel mee door me achter een struik te verstoppen. Blijkbaar haalt hij dat in mij naar boven. Ik plas bijna in mijn broek als ik een klant verbaasd om zich heen zie kijken en Reinier tevoorschijn zie springen. Gelukkig lachen de meeste klanten hartelijk mee.
Toch heeft ook Reinier mindere dagen. Vooral aan het begin van de week zijn zijn opstartproblemen groot en heeft hij een pesthumeur. Vertel hem dan vooral niet wat hij moet doen, want: ‘Ik ben eigen baas. Ik ga emigreren.’ De neiging bestaat hem op te willen vrolijken met een grap -een koekje van eigen deeg- maar beter is het om hem gewoon maar even te laten. Zoals een monopolie geen concurrentie duldt, zo laat een eigen baas zijn humeur niet bepalen.
Richting het weekend wordt de grijns op Reiniers gezicht weer groter. In de donkere schuur springt hij dan ineens achter de kasten vandaan, de mouwen van overalls liggen plotseling in de knoop. Ook ik ontkom niet aan zijn kwajongensstreken. Als ik even in het kantoortje moet zijn, ziet hij kans mijn klompen te verstoppen. Nietsvermoedend loop ik op mijn sokken naar de deur. Waar...? ‘Reinier!’ Gierend van de lach wijst hij naar de dakgoot. ‘Ik zal je!’ Maar hij is al gevlogen.