De stallen in

Graag verruil ik mijn kantoor voor een dag veldwerk. Niets mooier dan meekijken over de schouder van de boer, luisteren naar zijn plannen en bijgepraat worden over de nieuwste ontwikkelingen. Maar als gedeputeerde wil ik vooral weten wat er speelt. Waar wringt de regelgeving?
Zo was er de akkerbouwer met een loonbedrijf. Zijn oogstmachines zijn uitgerust met een ingenieus systeem. Sensoren meten de opbrengst van bijvoorbeeld maïs per vierkante meter, de data worden via gps in een landkaart geplaatst en zo kan de boer precies zien waar hij volgend jaar meer of minder moet bemesten. Mooi, maar de man was niet helemaal gelukkig. De gemeente wil niet meewerken aan uitbreidingsplannen. Hij zou te groot worden.
Vroeger waren er in dat gebied elf akkerbouwers, nu nog drie. Logisch dat die groter worden. Een groot boerenbedrijf is niet lelijk en elke onderneming moeten we koesteren. Dat heb ik ook aan de wethouder verteld. Niet om hem op de vingers te tikken, maar om een oplossing te vinden.
Bij het tweede bezoek trof ik nog een ondernemer die botste met strakke regels. Als veehouder in een Natura 2000-gebied mag hij niet scheuren; oftewel oud gras vervangen voor nieuw gras. Melkkoeien hebben echter jong gras nodig om niet ziek te worden en dus voldoende melk te produceren.
De boer is van plan binnen vijf jaar over te stappen op meer extensieve veeteelt waardoor het oud gras wel voldoet. Ik vind dat hij die ruimte moet krijgen en ga me daar sterk voor maken.
En dan was ik nog bij een plantenkweker die wel eens kwijt wilde dat natuur en commerciële teelt goed samengaan. Door verschillende bloemen en planten te kweken verlengt hij als het ware het seizoen voor insecten die foerageren in het aangrenzende, bloemrijke natuurgebied. Als bewijs geldt de bijenkorf op zijn eigen land, die aan het einde van de zomer bomvol honing zat.
U begrijpt, ik heb weer veel geleerd van mijn dagje veldwerk. Wie me graag over de vloer heeft, mag contact opnemen. Ik kom graag langs.