Appelmerk Lola verovert de wereld

Als je moet verzinnen hoe de ideale Nederlandse appel eruit zou zien, zou je uitkomen bij: zoet met een vleugje zuur voor de frisheid, heel stevig, een stralend uiterlijk met een mooie rode blos en lang houdbaar, zowel bij de teler als bij de consument. En dan moet de boom ook nog weinig ziektegevoelig zijn. Precies de eigenschappen van Lola. Toch is het geen ‘designappel’; die bestaat namelijk niet. Veredeling blijft een zaak van lange adem, uitproberen, vallen en opstaan en een dosis geluk.
De sterren stonden goed toen Piet de Sonnaville, een van de laatste privéveredelaars met een eigen proeftuin in Altforst, besloot een dochter van de appelrassen Gloster en Meiprinses te verbeteren door haar te kruisen met Elstar. Het resultaat was Maribelle, waarvan nu de beste appels worden verkocht onder de merknaam Lola.
Goede kwaliteit verkoopt zichzelf, hoor je wel eens. Maar dat is meer wensdenken dan realiteit. Goede promotie en marketing zijn net zo belangrijk. ‘Maar wij hebben geen geld voor grote reclamecampagnes’, zegt Gremmen, die samen met Ben de Sonnaville - zoon van Piet - en Jan van Ingen eigenaar is van het ras. Wat ze wel hebben, is boerenslimheid.
De appel is eerst als streekproduct verkocht in groentespeciaalzaken. ‘Mensen die hem eenmaal hadden gekocht, gingen ernaar vragen. Dat is nog steeds zo; de consument komt steeds terug. Behalve aan de smaak ligt dat aan de houdbaarheid. Bij kamertemperatuur blijft hij drie keer langer goed dan bijvoorbeeld Elstar. Hij is dus veel langer lekker’, stelt Gremmen.
Zo ontstond een olievlek vanuit Zuid-Gelderland en Noord-Brabant. Inmiddels ligt er geen nadruk meer op Lola als streekproduct. ‘Er liggen zo veel appels uit het zuidelijk halfrond en Zuid-Europa in de winkel, dat een Nederlandse appel eigenlijk al een streekproduct is.’
Opvallend is dat Gremmen op zijn eigen bedrijf in het Land van Maas en Waal om rendementsredenen in de loop van tijd is overgegaan van appel- naar perenteelt. Maar voor Lola maakt hij graag een uitzondering; daar gelooft hij heilig in. Vanwege zijn sterke promotionele eigenschappen is hij de verkoper van de appel. ‘De handel kan hem alleen bij ons kopen. Wij hebben een vaste prijs voor iedereen. Die prijs stellen we zelf vast, gelet op de marktontwikkelingen. Onze twee richtlijnen zijn de dure merken, zoals Pink Lady, en de top van Elstar. Daar gaan we tussenin zitten.’
De aandacht was tot nu toe gericht op groentespeciaalzaken, maar overleg met de Nederlandse supermarktketens komt op gang. De strategie daarbij is beheerste groei. Gremmen en zijn collega’s beheren via het bedrijf Jabema naast de afzet van de appels de licenties van de bomen. Geen teler kan Maribelle gaan telen zonder hun toestemming. ‘We zijn natuurlijk blij als telers ons ras willen telen, maar we passen ervoor op dat er ongebreideld meer bomen bij komen. We willen de vraag invullen, maar zorgen ervoor dat we de productie afstemmen op de consumptie. Anders zou de prijs onder druk komen te staan.’
Verder bewaken de ondernemers de kwaliteit strikt. Alle appels worden op één punt gesorteerd, bij Roel Wellner Fruit in Est. Alleen appels die aan de hoge kwaliteitsstandaard voldoen, mogen onder het merk Lola worden verkocht. De rest vindt zijn weg onder de naam Maribelle. ‘De teler heeft zo invloed op zijn eigen rendement. Hij wordt afgerekend op zijn inspanningen om een hoge kwaliteit te bereiken. Hoe hoger het percentage Lola, hoe hoger rendement hij haalt.’
Roel Wellner en zijn zoon René hebben momenteel het grootste areaal Lola/Maribelle. ‘Het zijn heel gezonde bomen. Ze zijn weinig gevoelig voor schurft en meeldauw en vrijwel ongevoelig voor vruchtboomkanker, dus heb je veel minder gewasbescherming nodig’, vertelt René Wellner.

Gezamenlijke verantwoordelijkheid

‘De teler kan er veel aan doen om het aandeel Lola omhoog te krijgen. Je moet deze appel leren telen. Vooral de snoei is belangrijk: je moet boven de onderste takken een ‘snoeivenster’ maken om veel licht de boom in te laten vallen. Verder vergt het zorgvuldigheid bij het oogsten om te voorkomen dat je de kwaliteit bederft. Daarvoor moet je de plukkers goed instrueren. Het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid van alle telers om de goede naam van het merk in stand te houden.’