Participatie

De samenleving staat voor stevige uitdagingen om de zorg betaalbaar te organiseren. Belangrijk is dat alle beschikbare hulp wordt ingezet. Van familie en vrienden wordt gevraagd een steentje bij te dragen. Overheden spreken ons hierop aan door middel van ‘participatie’.
Bij landschaps- en natuuronderhoud speelt eenzelfde discussie en wordt de samenleving met ‘vermaatschappelijking’ aangesproken om belangeloos een steentje bij te dragen. De benadering die wordt gekozen, vinden veel mensen prima. Inderdaad, wij zijn zelf medeverantwoordelijk voor onze omgeving. Daarom zien we overal mensen actief bij verenigingen, politieke partijen, natuurverenigingen, buurten of in de zorg voor familielid of buren.
Dezelfde overheid die ons aanspreekt op ‘participatie’, belast ons met wet- en regelgeving. Zo wordt elk natuurgebied een vijand voor burgers of ondernemers. De burger mag nauwelijks met een hond de natuur in. Met een mountainbike misschien, maar voor een crossmotor is nergens meer ruimte. Gebieden worden afgerasterd, wegen met slagbomen afgezet. Zwemmen of vissen is in natuurwater nauwelijks nog mogelijk. Hoe kunnen burgers nog van de natuur houden? Alleen een donateurschap, met geprogrammeerde activiteiten, geeft nog toegang tot ‘onze natuur’.
De ondernemer kraakt ook onder complexe vergunningtrajecten en maakt hoge kosten om de noodzakelijke bedrijfsontwikkeling te realiseren. De kostprijs is daardoor de laatste decennia gestegen en verzwakt de concurrentiepositie. De regeldruk wordt dagelijks gevoeld en dijt nog verder uit.
Onder deze omstandigheden is het voor burger en ondernemer lastig om van de samenleving te houden. Veel mensen vervreemden van hun omgeving. Ze haken af. Een samenleving waarin veel mensen actief en vrijwillig een bijdrage willen geven, vraagt om een overheid die uitnodigt. Een overheid die mensen helpt bij hun bijdrage aan hun omgeving.

Pieter van Melick,