Vroege koeiendans

Hoewel op ons Drentse land geen enkele weidevogel te bekennen is - omringd door bos regeren immers de vos en buizerd - wilden we wel meedoen aan de vroege weidegang. Beter gezegd: we deden het altijd al, alleen is er nu een potje voor.

Een grazende kudde biedt wat ons betreft meer voor- dan nadelen: met de vele vierkante meters extra ter beschikking gaan de gehoornde koeien elkaar minder te lijf. Bovendien is de infectiedruk lager en stijgt het eiwitgehalte in het gunstigste geval met 0,2 procent. Voor boeren met 250 koeien is het misschien een ander verhaal, maar bij onze zorgboerderij wordt er elk jaar naar uitgekeken.

Neem alleen al de opwinding voorafgaand aan de koeiendans. Deelnemers lopen uitgelaten rond; de boer controleert nog eenmaal de afrastering. Zelf had ik me voorgenomen in de buurt van Linda te blijven, een deelneemster die graag het commentaar bij de koeiendans verzorgt. Maar een half uur voor de staldeuren open zouden gaan, zat Linda weggedoken in het kantoor. 'Ik heb te veel prikkels, ik kan het niet aan.'

'Ook niet als je nu vast naar het weiland loopt, samen met Geert? Dan zet je zijn rolstoel achter het hek en dan kunnen jullie de kudde aan zien komen rennen.' Dat leek haar een goed idee. Tien minuten later stond Geert nog steeds te wachten. Linda stond in het rookhok. Hijsend aan een sigaret schudde ze hard haar hoofd. 'Ik kan het niet.' Helaas.

Samen met deelnemer Reinier en mijn twee zoontjes rende ik voor de kudde uit. De koeien renden harder dan gedacht en halverwege het kavelpad doken we naar de kant om ze te laten passeren. Hun uiers klotsten, terwijl ze hun achterpoten enigszins onhandig in de lucht gooiden.

'De koeien dansen', riep mijn peuter. 'Is het feest, mama?'
'Jazeker, want de zon schijnt en de koeien mogen naar buiten.'
'Zullen we lang zal ze leven zingen?' Welja. Luidkeels zongen we het lied. 'Hiep hiep hoera!' Een ultiem lentegevoel.