Voor altijd zwaargewond

Column Algemeen Hanna Hilhorst 22 aug 2016 om 18:16uur

Na de aanslagen in Nice, Parijs en Brussel hoorden we in de media over het hoge dodental en het aantal mensen dat zich nog in kritieke toestand bevond.

Met het vorderen van de dagen nam het aantal mensen ‘in levensgevaar’ af, terwijl het dodental stabiel bleef: de zwaargewonden hadden het overleefd. Opluchting bij familie, vrienden en krantenlezers, maar steeds vaker denk ik: hoe gaat hun verhaal verder? Moet iemand verder zonder benen? Blind, verbrand of met zwaar hersenletsel?

Op onze zorgboerderij werken drie deelnemers die door een auto-ongeluk zijn beschadigd: Gea, Geert en Johnny. Gea had trouwplannen én plannen om de boerderij van haar ouders over te nemen, toen ze in 1984 door een auto werd geschept. Drie maanden in coma en een jarenlang revalidatieproces volgden. Gea’s verloving werd verbroken en de boerderij werd verkocht. Bij ons schenkt ze koffie en bakt ze koekjes. Dag in, dag uit, met een lijf vol pijn en frustratie.

Kortetermijngeheugen

Geert weet niet zo goed wat er twintig jaar geleden is gebeurd. Iets met een auto en een boom. Wellicht drank. In zijn rolstoel klooft hij haardhout en dopt hij kapucijners. Zijn kortetermijngeheugen werkt niet meer: de namen van zijn kinderen en kleinkinderen kent Geert goed, maar mijn naam vergeet hij elke vijf minuten. ‘Wil je de eerste letter noemen? Dan kom ik er wel op’, probeert hij vaak. ‘Een H’, antwoord ik dan. ‘Ja, nu weet ik het weer: Cynthia.’

Johnny kampte met jeugdige overmoed, toen hij op 23-jarige leeftijd zijn gaspedaal te hard intrapte. Hij overleefde de crash die daarop volgde, maar lag maandenlang in coma. Na zijn ontwaking bleek de rechter menselijk: ‘Je wordt niet beboet voor je overtredingen, je bent al genoeg gestraft.’ En inderdaad. Johnny kan niet zoveel meer. Hij brabbelt, is spastisch en verward, al ruim achttien jaar.

Mentale pijn

Dan de mentale pijn. Hoe verwerk je een aanslag op je leven? Een bom, een zwaar auto-ongeluk, een terroristische vrachtwagenchauffeur? Je toekomstplannen aan duigen, rouw om anderen die het niet overleefden. Zien hoe de rest van de wereld doorgaat, terwijl jij opnieuw moet leren lopen, praten en eten. Drie stappen vooruit, twee terug. Voor altijd voor alles afhankelijk van anderen.

Niet elk verhaal is af te sluiten met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Dat is best hard.