Het poezendrama

Column Multifunctionele landbouw Hanna Hilhorst 29 aug 2016 om 18:16uur

Ze lagen ineens op de schuurzolder: drie babypoesjes, geworpen door een aanloopkat. Met hun gemiauw en zachte vachtje groeiden ze uit tot dé attractie van onze boerderij. Deelnemers, klanten en stagiairs kroelden en knuffelden met ze, en ook ik deed daar hartstochtelijk aan mee.

Deelnemer Jet zou het gestreepte poesje binnenkort mee naar huis nemen. Dat hadden we haar beloofd; haar poes was net doodgegaan. Overtuigd van het feit dat Jet al haar liefde aan de kitten zou geven, kromp mijn maag ineen toen ze me vertelde dat ze de poes overdag in een konijnenhok zou opsluiten. ‘Als ik ‘s middags terugkom van de boerderij, laat ik haar wel uit aan een tuigje.’ Arm beest.

Zover zou het niet komen. ‘Help, kom snel’, gilde een stagiaire vanuit de boerderijkeuken. ‘Het katje van Jet gaat dood.’ Dat kan niet, dacht ik. Ik had haar zojuist nog geaaid. Maar bij de deur lag het poesje te schokken en te stuipen. Er droop bloed uit haar neus en haar ogen puilden uit. Nog één schok, toen bleef ze roerloos liggen. Jet stond erbij te brullen. ‘Hoe...?’ Maar niemand had iets gezien. Ze lag er gewoon ineens.

Boven mijn bed

De dood past niet bij nieuw leven. Nooit. Als tienjarig meisje kon ik er desondanks goed mee omgaan: de poezen Streepje, Roos en de kleine Zoab - die ook daadwerkelijk op het zoab eindigde - groef ik botje voor botje uit het zand. Ontroerend, onschuldig. Voorzichtig veegde ik ze schoon, kookte ze in een pan en legde ze op een plank boven mijn bed.

‘Jij bent echt vies’, oordeelden vriendinnetjes. Maar ik vond het doodnormaal. Ik snapte niets van barbies. Slechts één jongen uit mijn klas waardeerde mijn fascinatie. Hij belde ooit aan om me een hertenbot te overhandigen. ‘Gevonden in het bos. Wil je nu verkering?’

Nieuwsgierigheid

Schedels van everzwijnen, reigers en koeien behoorden tot mijn steeds maar uitdijende verzameling. Het bleek moeilijk de geraamtes weer in elkaar te zetten, dus bleef het bij natekenen. Het was pure interesse; nieuwsgierigheid naar datgene waaruit we bestaan, maar nooit te zien krijgen. Botten draag je je hele leven, of eigenlijk dragen zij jou. En toch kun je ze nooit aanraken.

Terug naar de babypoes. Samen met de snikkende Jet legde ik haar in een doos. ‘Dag moppie.’ Een laatste kus. Onder de appelboom maakten we een graf met stenen en bloemen. Dat zal ik dicht laten. Beloofd.