Door streekradio bewust van alles wat ik zeg

'Nee, we hebben een mix van mensen', antwoord ik. Ik ben uitgenodigd door de streekradio en ben me bewust van alles wat ik zeg. 'Op het erf werken mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking, een verslavingsverleden, niet aangeboren hersenletsel, psychiatrische klachten, dementie of een burn-out. Van alles wat.'

Tikje nerveus

Het was voor het eerst dat ik plaatsnam achter de microfoon. Een tikje nerveus, want radio kun je niet overdoen. Als ik maar niet ging stotteren of verkeerde dingen zou zeggen.

Schrijvers zijn geen praters. Over een eenvoudige zin op papier kan ik soms een halve dag nadenken, met de mogelijkheid hem uiteindelijk alsnog te deleten. Op de radio kan dat niet.

Wat ik de dj duidelijk probeerde te maken is dat deelnemers met uiteenlopende beperkingen in samenwerking met de ander de kwaliteiten tonen die ze wél hebben. Deelnemer Geert kan niet lopen, wel lezen. Deelnemer Jos precies andersom. Een gouden duo.

Als ik iets zwaars moet tillen, vraag ik deelnemers Ernst of Remon me te helpen. Bomen van kerels, die dat veel beter kunnen dan ik. Dat breekt hun eenzijdige rol van hulpontvanger, hun eigenwaarde groeit. 'Kijk naar mijn spierballen', wrijft Remon me altijd in. 'Die heb jij niet, hè?'

Troostende arm

De dj knikt instemmend en laat ons gesprek vloeiend overlopen in een nummer van Coldplay. Opgelucht - en stuiterend, want tjonge: het ging best goed - rijd ik naar huis. Het interview herhaalt zich woordelijk in mijn hoofd. 'Een mix van mensen.' Ik denk aan Gijs, onze dementerende deelnemer van 85 jaar. Vindt hij - na een leven lang 'normaal' te zijn geweest - het niet lastig dat hij nu tussen de verstandelijk gehandicapten zit? Of Nel en Saskia, met hun burn-out?

Ze zouden kunnen denken: hier hoor ik niet bij. Maar als ik ze zie werken, lijkt daar geen sprake van. Gijs is slecht ter been en vindt het heerlijk dat de verstandelijk gehandicapte Jet hem bij de arm neemt. Nel kookt soep en kan rekenen op een troostende arm van deelnemer Gea als ze van moeheid ineens in huilen uitbarst.

'Van alles wat.' Ik begin te twijfelen en stop de auto. Klonk dat niet te veel als: 'spaar ze allemaal'? Of hoe zei ik het precies? Ik kan het niet terugluisteren. Moeilijk medium, die radio. Geef mij maar papier.