Smoorverliefd op Laura

'Prachtig', lach ik en geef hem ons pakje. Ondertussen voel ik mijn oudste zoon Olle zich aan me vastklampen. Er zijn ook zoveel mensen. Familie, huisgenoten en verstandelijk gehandicapten die Jos kent van de vele clubs waar hij actief is. Een gillend meisje in een rolstoel trekt de meeste aandacht. Even staart Olle naar het wilde gezwaai van haar armen, maar besluit zich dan toch op zijn voorgeschotelde stuk taart te storten.

Onze kinderen groeien op tussen mensen met een verstandelijke beperking. Dat weten ze zelf nog niet, voor hen heten ze gewoon Ernst, Jos en Linda. Wel zie ik Olle de laatste tijd de deelnemers van de boerderij observeren. En nadoen.

'Kijk mama,' wiegde hij thuis op zijn stoel heen en weer, 'zo doet Arnout altijd.' Arnout heeft autisme. 'En zo loopt Remon.' Met zijn schouders opgetrokken en zijn nek naar voren maakte hij een bochel. Onschuldige imitaties. Toch hoop ik dat hij dit niet zal doen als de deelnemers erbij zijn. Maar hoe leg je dat uit aan een kind van drie?

'Wil je bier', vraagt Jos. 'ik heb al twee glazen op.' 'Lekker', antwoord ik. 'Op jou, Jos.'

'Komt Laura ook?', vraagt Olle terwijl hij de kring rondkijkt. Laura is een nieuwe deelnemer op onze boerderij, op wie Olle smoorverliefd lijkt. Hij wil de hele dag naast haar zitten en achter haar aanrennen. 'Misschien omdat ze op hetzelfde niveau zitten', opperde een collega laatst. 'Laura heeft immers het verstandelijke vermogen van een driejarige.' Zelf weet het meisje niet wat ze aan moet met de liefde van de peuter. Meestal rent ze lachend weg.

Er komt natuurlijk een dag dat Olle zich bewust wordt van de plek waar hij woont. Van de mensen met wie we werken. Maar zolang wij het goede voorbeeld geven, zal hij niet beter weten dan dat iedereen mag zijn wie hij is.

'Wil je nog meer bier', vraagt Jos. 'Nee lieverd, we gaan naar huis. Drink jij hem maar op.' Jos grijnst.

Thuis wil Olle zijn indrukken van de middag met me delen. Wild zwaait hij met zijn armen door de lucht. 'Kijk eens mama, wie ben ik nu?'