CO2 als tweede tak

In andere landen is dat wel eens anders. Onlangs hoorde ik een inleiding van Rogier Schulte, hoogleraar aan Wageningen University & Research. Hij heeft jarenlange ervaring in Ierland. De Ierse landbouw heeft een duidelijke koers uitgezet richting CO2-neutrale productie. Zo'n 90 procent van de export van Ierland wordt geleverd via het duurzaamheidsprogramma Origin Green.

Natuurlijk is de productie in Ierland, met veel vleesvee in een extensief systeem, niet te vergelijken met de intensieve teelten in Nederland. Maar ook in Nederland wordt over dit onderwerp nagedacht.

Pilotprojecten

Zo onderzoekt de Branche Vereniging Organische Reststoffen (BVOR) de mogelijkheden voor het opzetten van pilotprojecten voor bodemkoolstofcredits. Dit naar een Oostenrijks systeem dat telers beloont voor het actief werken aan een meer dan gemiddelde hoeveelheid humus in de bodem, ofwel het vastleggen van CO2.

Een teler die extra koolstof opslaat in de bouwvoor, kan deze CO2-reductie verkopen aan private bedrijven die hun CO2-voetafdruk willen compenseren. Dit gebeurt in de vorm van CO2-credits. Een teler ontvangt 30 euro per ton CO2 die in stabiele organische stof is vastgelegd in bodem.

Afkopen

Persoonlijk heb ik moeite met de manier waarop bedrijven hun CO2-emissie op deze manier afkopen. Maar kennelijk is dit de manier waarop het werkt tegenwoordig. Als het op papier maar klopt.

Zo kan een teler die overstapt van ploegen naar niet-kerende grondbewerking een multinational helpen om de CO2-doelen te halen. Iedereen blij, maar voor mij wat gekunstelde oplossingen.

Twee vliegen

Aan de andere kant moet je als ondernemer misschien concluderen dat hier wat te verdienen valt. Twee vliegen in één klap: én een hoger organischestofgehalte, én daar nog voor betaald krijgen ook.

Maar het structureel verhogen van het organischestofgehalte is een flinke uitdaging als je jaarlijks in de bodem roert. Of de mogelijkheden als CO2 als tweede tak echt zo groot zijn, valt dus nog te bezien.