Braken van broccoli

Wat minder leuk is de ochtendmisselijkheid, die zich helaas niet tot de ochtend beperkt. Door heel Nederland ligt inmiddels een spoor van mijn babybraaksel: achter de kerk op een begraafplaats, op een parkeerplaats langs de snelweg. Nee, leuk is anders. En dan mijn oudste zoon die steeds zijn vingers in zijn oren stopt en roept: 'Mama, ik wil niet dat je spuugt.'

Alle perikelen daargelaten; er moet gewoon gewerkt worden. Quasi monter sta ik achter de toonbank van onze boerderijwinkel, kokhalzend bij alleen al de géur van broccoli. 'Heerlijk, jullie hebben alweer sperziebonen', juichte een klant onlangs. Om te proeven stopte ze er eentje rauw in haar mond. 'Heb je ze zelf al gegeten?' Ik schudde mijn hoofd en probeerde niet aan een bord vol bonen te denken. Tevergeefs, ik rende alweer naar de wc.

'Eet gezond tijdens je zwangerschap, dat bevordert de aanleg van de hersenen', adviseert de verloskundige. Nou, dat wordt geen slimme baby. Het enige dat ik werkelijk vréét én binnen kan houden zijn chips, kroketten en cola. En stroopwafels, chocola. Slagroom, goddelijk. Niks met augurk of haring, maar louter vet.

De deelnemers reageerden enthousiast bij het horen van het nieuws. Maar ook als een stel pubers. 'Zo, dus jullie hebben lekker ge....' 'Ernst, gedraag je. Zoiets zeg je niet', reageerde ik verontwaardigd. 'Het is toch zo? Anders kun je toch niet zwanger zijn?' 'Dat klopt, maar dat hoef je niet door de winkel te schreeuwen.'

Hij bleek niet de enige. 'Je man insemineert dus niet alleen koeien', bulderde Linda. En Remon wilde precies weten hoe de baby gemaakt was. En waar. En wanneer.

'Die vragen moet je direct afkappen', bromde mijn man. 'Het is niet omdat ze gehandicapt zijn dat ze alles mogen zeggen. Tegen mij durven ze dat ook niet. Je bent er toch niet serieus op ingegaan?' 'Nee hoor.' Hoewel, misschien een beetje.

Ach, de echo maakte alles goed. Een zwaaiend handje, een kloppend hartje; zo ver en toch dichtbij. Ik was op slag verliefd. Net als op mijn zoons, die 's middags al bij de deur van de opvang stonden te wachten. 'Kijk eens mama, we hebben steentjes voor jou. Zelf gevonden. Hoef je nu niet meer te spugen?'