Dringende nesteldrang

Column Algemeen Hanna Hilhorst 17 okt 2017 om 13:15uur

In mijn zwangerschappen raak ik mijn man altijd een beetje kwijt. Zijn hoofd is bij de boerderij, mijn hoofd bij de baby. Hij heeft stress van controles, ik van hormonen. Hij zorgt voor de koeien, ik vóel me een koe. Andere verwachtingen, andere bezigheden: we zitten op een andere planeet.

Zo heb ik bedacht dat in de acht weken die mijn zwangerschap ongeveer nog rest, de hal moet worden aangepakt. De muren moeten gestuukt en geverfd en ook het trapgat moet een nieuw kleurtje. 'Maar ik heb je nog nooit over de hal gehoord', zegt mijn man verontwaardigd. 'Wat bezielt je?'

'Niks. Ik wil het gewoon schoon hebben. Moet je al die gore plekken van de hond zien. En trouwens, jij hoeft het niet te doen. Ik bel een aannemer.' Mijn man zwijgt. En stemt daarmee toe.
Daags daarna bekijkt stukadoor Koos de hal. 'Doe je ook plafonds?', vraag ik. 'Als je toch bezig gaat, mag je wat mij betreft die schrootjes verwijderen en het plafond gladstrijken.'
Gealarmeerd stuift Jurre uit de woonkamer. 'Wil je nu ook ineens het plafond verbouwen?'

Ik knik vastberaden.

Koos lacht. 'Legt u zich er maar bij neer, meneer. Geloof me, ik kom in vele huishoudens en al die zwangere vrouwen zijn hetzelfde. Ga er vooral niet tegenin.' Dat doet Jurre ook niet. En alsnog krijgt hij later de wind van voren: 'Waarom moet ik hier altijd alles bedenken? En waarom zeg je nooit: zullen we samen naar een babywinkel gaan om iets leuks te kopen?'
'Wat moet ik in een babywinkel?', vraagt Jurre verbouwereerd. 'Ik houd niet van babywinkels.'

'Maar je houdt toch van onze baby? Dan wil je toch een mooi dekentje voor haar kopen?' 'Maar we hebben toch al dekentjes genoeg?'

Stilte.

'Goed, waar wil je heen dan?'

'Nee, nu hoeft het al niet meer.'

Arme Jurre. Ik weet dat ik onredelijk ben, maar van binnen giert de onrust. Ik moet poetsen, wassen en inkopen. Nestelen. Waarom maken mannen tijdens de zwangerschap geen babyhormonen aan? Dat zou zo gezellig zijn. En veel onbegrip schelen.

'Hé, we zouden toch sámen de babykamer verven?', roep ik als hij op zaterdagmorgen zijn laarzen en overall aantrekt. Jurre schudt zijn hoofd. 'Later, ik heb nu een kalfkoe met een zware bevalling.' Hij zegt het zo verontschuldigend dat ik me ineens diep schaam. 'Sorry, lieverd. Ga maar snel naar haar toe.' Want solidair met andere zwangeren ben ik heus.