De laatste markt

De tocht naar Twente begon als een last te voelen. Niet alleen vanwege de vele kilometers, maar vooral omdat er in het weekend al zoveel andere ballen hooggehouden moesten worden. Want al bieden we op zaterdag geen dagbesteding aan deelnemers, de zes kinderen op het erf, de boerderijwinkel, de tuinbouw en het vee vullen naadloos hun afwezigheid.

De maatschap besloot zich daarom eens grondig over de baten te buigen. Tweehonderd klanten aan de kraam leken de moeite, maar ook kosten kende de markt genoeg: de brandstof van heen en weer naar Enschede, het abonnement van het pinapparaat, de vergoeding van drie medewerkers, de inkoop bij de groothandel en de huur van de kraam. De laatste tijd betekende een regenachtige dag met weinig klanten een negatief saldo. Net als wanneer mijn collega's zelf niet konden en een extra medewerker regelden. Niemand hoefde overtuigd te worden: we konden onze energie beter in kansen dicht bij huis stoppen.

Niet dat er geen rouw is. 'Tijdens de laatste marktdag schoot ik tijdens het afrekenen steeds vol', vertelt Maraike. 'Een aantal klanten kenden we vanaf het eerste uur. Elke week hadden we een praatje, we werden zelfs uitgenodigd op het eten. Met hen houd ik heus contact, maar vanwege de afstand kom je elkaar niet meer tegen in het dagelijks leven.' Ze mijmert en glimlacht. 'Klanten hebben vaak gekke gewoontes: ze komen elke week op hetzelfde tijdstip en nemen dezelfde boodschappen mee. Het geeft een inkijk in hun leven. Dat ga ik missen.'

Komende tijd storten Gerlof en Maraike zich op de tuin. 'Nu er via de markt geen afzet van groenten meer is, moeten we de teelt anders aanpakken. Meer soorten verbouwen, klein in kwantiteit. Doel is de boerderijwinkel te bevoorraden met enkel groente uit eigen tuin. Daarnaast is er onlangs een leuk restaurant in de buurt geopend waar we onze groenten willen aanbieden. Zaterdag gaan we er samen eten.' Ze hebben er eindelijk tijd voor.