Kansen voor een coöperatieve veearts

Met een voerleverancier die elke dag een volledig rantsoen inclusief ruwvoer voor het voerhek draait, een veearts die minimaal twee keer per week gepland komt en een melker uit Thailand die drie keer per dag de koeien melkt, is boer zijn makkelijk. Dit is de gangbare manier van boeren in Israël. Op de grote melkveebedrijven, maar ook bij boeren met zeventig koeien.

Dat het voer volledig wordt aangevoerd, is een gevolg van boeren in de woestijn. Het is goedkoper en milieuvriendelijker dan daar zelf verbouwen. Die Thaise melker is het gevolg van de politieke situatie in Israël. Palestijns personeel kon te vaak niet komen, als de grenzen werden gesloten en daarom heeft de overheid het aantrekkelijk gemaakt om mensen binnen te halen van verder weg. Die veearts die twee keer per week komt, heeft niets te maken met de ligging van Israël.

Ruim 90 procent van de Israëlische veehouders neemt de diensten af van dezelfde veeartsenpraktijk. Het is een coöperatieve praktijk. Geen coöperatie van veeartsen, maar van boeren. En dat heeft voordelen. Alle leden betalen een vast bedrag per dier. Vervolgens mogen ze onbeperkt de veearts laten komen en krijgen ze medicijnen tegen kostprijs.

Dit leidt tot een manier van bedrijfsbegeleiding die ongekend intensief is. Alle koeien worden gecontroleerd na het kalven, bij de opstart, rond insemineren, op 35 dagen na het insemineren, zodat guste dieren op zes weken weer kunnen worden aangeboden en voor het droogzetten. Het Deense systeem, dat wij erg intensief vinden, is een sterk versoberde variant van het Israëlische.
Niet dat ik te klagen heb over mijn eigen veearts. De tarieven zijn marktconform en de kwaliteit is goed. Maar toch, voor mijn gevoel moet zo'n systeem met zo'n praktijk ook in Nederland kunnen. Een veearts in loondienst verdient niet zo veel en als leden voor, laten we zeggen, 10.000 euro garant staan, is daar een mooie praktijk mee op te zetten. Wie durft hier het initiatief voor te nemen?