De gele kaart voor de voedselscheidsrechter

De rook van het rapport van de commissie Sorgdrager is weer wat opgetrokken. Tal van partijen kregen een draai om de oren. Niet in de laatste plaats de NVWA.

Vooropgesteld: de agro- en foodsector dient bij incidenten allereerst naar zichzelf te kijken. Als er commotie ontstaat over fouten, criminaliteit of onethisch gedrag, dan ligt de verantwoordelijkheid daarvoor primair bij ondernemers of andere spelers in de keten.

Daar kun je de voedselwaakhond niet op aankijken. Om de vergelijking met voetbal te maken: het zijn de voetballers die de overtredingen maken, niet de scheidsrechter. Die is er om het spel te leiden.

De sector heeft er belang bij dat er gele en rode kaarten worden uitgedeeld aan voedselproducenten die het niet zo nauw nemen met de spelregels. LTO-voorzitter Marc Calon spreekt zich hier ook telkens over uit. Voor rommelaars is geen ruimte.

Maar er mag ook zeer kritisch worden gekeken naar de NVWA als toezichthouder.

Om die link maar door te trekken naar de grootste voedselaffaires van het afgelopen jaar; de fipronil- en de I&R-affaire. In de pluimveesector had de NVWA veel eerder moeten ingrijpen. In de I&R-affaire bestrafte de voedselscheidsrechter kleine vergrijpen met de zwaarst mogelijke sancties. Met desastreuze gevolgen.

Het is te betwijfelen of de komst van een voedselveiligheidschef een einde maakt aan het hiërarchische doolhof bij de NVWA, tekort aan mankracht en onduidelijke prioriteiten.

Er komt geen extra geld bij. Sterker nog, als ook het kostendebacle van ICT binnen het budget van de dienst moet worden opgevangen, dan gaat dat ten koste van de slagkracht. De reacties van kabinet en Kamer overtuigen vooralsnog dan ook allerminst.