Als een zak hooi

Ik zou kunnen schrijven over de droogte. De venkel staat te verdorren en dat is een groot probleem. De komende tien weken leveren we wekelijks 750 kilo aan de groothandel. Voor de komende weken wordt geen regen voorspeld, wel hitte. We sproeien, we smeken. Please, niet nog eens 12.000 euro naar de maan. Al gun ik de maan meer dan de overheid.

Boven mijn hoofd kwetteren dertig mussen. Schat ik. De jongen al uitgevlogen en toch hun plek onder moeder mus opeisend. Ze lijkt stoïcijns.

Hoe anders zat ik vanavond aan tafel met mijn drie kinderen. Mijn man moest naar intervisie; met een club jonge boeren eten en praten over elkaars bedrijven. Over plannen, problemen. Direct na het melken, stapte hij in de auto. Tegen elven verwacht ik hem terug. Dan lig ik al in bed. Zo gaan de dagen. Je moet het willen.

Wat kan een mens leeg zijn, inspiratieloos. Terwijl we afgelopen week zo'n fijne open dag hadden. Tjonge, wat was het gezellig en wauw, wat draaiden we een omzet. We waren trots en blij. Ontroerd ook, doordat mensen hun interesse en medeleven toonden. Ja, zelfs financiële steun toezegden. 'Als we gaan, dan gaan we met z'n allen.' Stond ik ineens bijna te janken.

Deze weken zijn zo emotioneel. Op en af zijn we woedend, verdrietig, gefrustreerd, vol hoop, strijdvaardig, neerslachtig, dankbaar. Alles door elkaar, als in een snelkookpan. En ondertussen moeten de kinderen worden opgevoed, de koeien gemolken en een lief stel mensen met autisme worden begeleid. Dat is niet niks.

Gisteren dacht ik nieuwe energie te krijgen. De sproeier stond in het land en samen met mijn zoontjes, man en vrienden dansten we door de stralen. Met blote voeten door de koeienvlaaien, gatver, dat glibberde. Maar het voelde zo vrij.

Vandaag dan toch de klap. Mijn lijf als een zak hooi. Leeg, zwaar. Konden wij maar twee maanden met zomerreces.