Lieve Steffi

Het was naar om te horen dat je daaraan twijfelde; dat je dacht dat je niet mooi genoeg was. 'Oh moppie', hoorde ik mezelf tegen de televisie zeggen. 'Je bent prachtig.' En zelfs mijn eigen man werd een beetje verliefd op je. 'Ze is zo oprecht, zo lief.'

Je zelfbeeld klopt helaas meestal niet met het beeld dat een ander van je heeft. Verdrietig, dat we vaak zo negatief zijn. Onzeker. Vooral vrouwen. Ik ook.

Want al zie je hiernaast een huppelend vrouwtje op pumps, met lange benen en een slanke taille, het betekent niet dat ik niet onzeker ben. Zelfs zo onzeker dat ik er ooit een eetstoornis door kreeg. Anorexia. Want alleen als ik slank genoeg was, zouden alle mensen me aardig vinden en zou ik de ware vinden. Dat leerde de maatschappij ons toch? Vernietigend, dat snap je. Een totaal irreële gedachte bovendien.

Ik kwam in een kliniek terecht, moest leren van mezelf te houden. En precies op het moment dat me dat lukte, kwam ik Jurre tegen. En hij zei: eet nog maar een beetje extra, dan heb ik nog meer om van te houden. Sindsdien weet ik beter waar het leven echt om draait.

Terug naar jou. Ik heb mijn vrijgezelle broer gesmeekt jou een brief te schrijven, want ik wilde je graag als schoonzus. Bovendien heb je wel wat weg van zijn eerste vriendinnetje: kort krullend haar, een lief gezichtje, mooie ogen. Helemaal zijn type. En ik dacht: als ik met een boer kan trouwen, kan hij vast ook houden van een boerin.

Maar helaas, hij wilde niet voor de camera. En mijn andere broer is al bezet.

Schoonzussen worden we dus niet, maar ik vind het prachtig dat je zoveel brieven hebt gekregen. Ga er lekker van genieten, kies de leukste uit. Ga van hem houden, maar daarnaast – of allereerst: van jezelf.