Aart is een boek waard

Het leek me zelfs een beetje eng om beslissingen over iemand te nemen zonder zorgdiploma op zak. Ik kan deelnemers structuur bieden, veiligheid en een luisterend oor, maar zodra het op instanties of pgb's aankomt, hebben ze aan mij niet veel. Dat kon een ander beter.

Tot deelnemer Aart zich in het najaar aandiende. Een man van mijn leeftijd; zwakbegaafd maar zeer verstandig. Vol humor bovendien. Wekelijks hielp hij me in de winkel en tijdens de korte gesprekjes die we hadden, begreep ik weer eens in wat voor trieste situatie sommige mensen moeten leven. Gevaarlijk ook. Wat er aan de hand is, mag ik niet beschrijven, maar weet dat mijn handen jeuken. Aart is een boek waard.

Voor het eerst in mijn carrière als zorgboerin voelde ik dat ik me over iemand wilde ontfermen. Dat ik me ook buiten werktijd druk over hem maakte en me erin verdiepte hoe ik hem een betere thuissituatie kon geven. Maar als zelfs onze ervaren zorgcoördinator nog geen crisisplek voor hem had kunnen vinden, waar moest ík dan beginnen?

Bij het kerstdiner. Het idee ontstond spontaan: we zouden met ons gezin gaan gourmetten en er was nog een plekje vrij aan tafel. 'Zullen we Aart bellen?' stelde Jurre voor – zo lief. En natuurlijk kwam Aart graag.

De kinderen kropen direct naast hem aan tafel. 'Heb je thuis geen eten? Wil je mijn nieuwe racebaan zien? Waarom bibber je zo?' 'Ik vind het een beetje spannend', zei Aart. 'Dat hoeft niet hoor', zei zoon Olle. 'Het is hier heel leuk.'

Aart lachte. Hij dronk zijn biertje en ontspande. Hij genoot van het eten en het gedoe met die kleine pannetjes. Trots keek ik naar het tafereel. Dit was wat ik Aart kon bieden. En wie weet ooit toch dat boek.