Inge Vleemingh: 'Het is hier geen getrut met varkentjes'

De varkens in de wei weten al hoe laat het is als Vleemingh met een kruiwagen vol brood, fruit en andere voedselrestanten aan komt lopen. Op het door de varkens volledig omgeploegde stuk grond vallen ze aan op het verse voedsel.

'Het is voor supermarkten en bakkerijen makkelijk om overgebleven voedsel weg te gooien, maar het scheelt kosten om eten als reststroom te verwaarden', zegt Vleemingh. Ze haalt het voedsel voor haar dieren op bij diverse winkels in de omgeving van de boerderij die ze samen met echtgenoot Heimen heeft in het Gelderse Halle. Van een akkerbouwer uit Silvolde krijgt ze afgekeurde granen die tot veevoer worden vermaald.

Atypische boer

Vleemingh is een atypische boer. Ze groeide weliswaar op in het landelijk gebied van de Achterhoek, maar vertrok op jonge leeftijd om landschapsarchitectuur te studeren. 'Het platteland was echt een ondergeschoven kindje op deze opleiding', zegt Vleemingh. 'Onder de naam Go Nuts ontwierp ik een voedselbos voor varkens in De Peel, gebaseerd op de Spaanse Ibérico-varkens. Het idee was een bedrijf dat op meerdere poten leunde met behalve varkens ook toerisme en natuur.'

De reacties op het plan waren enthousiast. Dankzij Brabants Landschap kwam er zelfs een perceel beschikbaar. Achteraf denkt Vleemingh dat het idee te vroeg kwam. Het woord voedselbos was nog amper bekend. Het resultaat was dat er geen boer was te vinden om het plan uit te voeren.

Vleemingh was ondertussen met haar echtgenoot op een boerderij in Halle gaan wonen, waarmee een langgekoesterde wens uitkwam. 'Buitenaf wonen met een aantal paarden en wat kippen was mijn droom.' Tijdens de kerstdagen van 2017 viel een besluit dat ze eerder niet had gedacht te maken. 'Ik zei tegen Heimen: we gaan het gewoon zelf doen op deze plek', blikt ze terug.

Circulair

Met eigen middelen zette de ondernemer De Goed Gevulde op met nu zestig varkens en 250 kippen en met een almaar groeiend aantal neventakken. De boerderij werkt zoveel mogelijk circulair. Niet alleen op het gebied van voer, maar ook met materialen probeert Vleemingh zoveel mogelijk te hergebruiken. 'We geven geen cent uit, verbouwen deels ons eigen voer. Maaien zelf, rooien zelf. Het is meer arbeidsintensief dan kapitaalintensief.'

Dat maakt het absoluut geen uit de hand gelopen hobby, zegt Vleemingh. 'Het bedrijf is zonder geld te lenen opgezet. Dit jaar verdienen we leuk. Corona heeft daaraan bijgedragen. De daardoor bij de consument veranderde mindset gaat ook niet meer weg, denk ik.' De meeste omzet haalt ze uit de afzet richting horeca en Landwinkels. 'We hebben niet de volumes voor de varkenshazen, maar wel voor buikspek, pulled pork, worsten en hamburgers.'

Special of verrassingsmenu

Volgens de ondernemer weet de horeca uit een bepaald segment haar steeds beter te vinden. 'Ze begrijpen steeds meer dat er bij bepaald vlees een andere prijs hoort dan bij de Makro of Hanos. Wij slachten twee varkens per twee weken. Vier keer per jaar is er verse kip. Dat komt dan als special of als verrassingsmenu op de kaart.'

Ook aan de afzetkant komt het circulaire aspect terug. Het Arnhemse toprestaurant 't Amusement neemt bijvoorbeeld alle incourante delen van de kip af tot de velletjes aan toe. 'Daar maken ze chips van.'

Op de boerderij is een winkeltje waar Vleemingh onder meer rund-, varkens- en kippenvlees verkoopt. 'Ik kan 's ochtends iets bedenken en het diezelfde dag nog doen. Bijvoorbeeld zeep maken van varkensvet. Dat verkopen we dan hier.'

Workshops

De ondernemer houdt één keer per maand een open uur en verder workshops zoals kip uitbenen en workshops voor mensen die overwegen zelf varkenshouder te worden. Na een uitzending met Yvon Jaspers kreeg Vleemingh hier veel vragen over. 'Sindsdien zijn er zeker tweehonderd mensen hier geweest die die droom hebben. Ik denk dat er één of twee zijn die er serieus werk van hebben weten te maken.'

Hoewel Vleemingh graag spreekt over wat ze doet, is het volgens haar 'geen getrut met varkentjes'. 'Biggen knuffelen doen we niet aan. Wel kunnen mensen 'zwigjes' (half zwijn, half big) adopteren. Voor 100 euro mag je ze een naam geven en krijg je na de slacht voor 100 euro vlees naar keuze. Er is zelfs een appgroep van mensen met een zwigje. Die klantenbinding is heel tof.'

Praktisch ingesteld

Een biokeurmerk heeft Vleemingh niet en hoeft ze ook niet. 'Ik ben meer praktisch dan idealistisch ingesteld. De klanten zijn onze keurmeesters. Ik zeg niet dat ik dé oplossing heb. Wij zijn niet hét alternatief voor de reguliere veehouder. Maar ik vind wel dat boeren kritisch naar zichzelf mogen kijken. Ik vind dat je het systeem aan de dieren moet aanpassen, niet andersom.'