Stage brengt kleuters op het boerenerf

Het initiatief om boeren en het Udens College voor de maatschappelijke stage aan elkaar te koppelen, is niet nieuw. De afdelingen hebben er sinds een jaar of vier ervaring mee. Toen was elke leerling verplicht om een maatschappelijke stage te lopen; een kans die de ZLTO-afdelingen rond Uden en Veghel destijds met beide handen hebben aangegrepen.
Inmiddels is de stage niet meer verplicht, maar zowel de schoolleiding als de ZLTO-afdelingen is het zo goed bevallen, dat ze de samenwerking hebben voortgezet. Zo’n stage biedt de land- en tuinbouw prima kansen; bijvoorbeeld om het imago een impuls te geven of nieuw talent aan te boren.
Het idee in de omgeving van Uden is dat leerlingen zich verdiepen in een boerenbedrijf, het product dat ervandaan komt en daar anderen over vertellen. Dat kan tijdens een rondleiding voor bijvoorbeeld kleuters of ouderen op het bedrijf, maar kan ook door de boer naar de stad of het dorp te halen.

Draaiboek maken

Kiki Vissers heeft zich de afgelopen weken verdiept in het reilen en zeilen van het bedrijf van Stroeken. Samen met haar klasgenootje Kim Timmers heeft ze een heel draaiboek in elkaar getimmerd. Daarin staat van A tot Z wat er vandaag moet gebeuren. ‘Er moest best veel geregeld worden en dat moest allemaal in het draaiboek’, vertelt ze. ‘Tot het kopen van bekertjes voor de ranja aan toe.’ Helaas kan haar klasgenootje vandaag niet, en dus staat Kiki er helemaal alleen voor.
Als de bekertjes met ranja zijn gevuld, roept de kleuterjuf de koters van een jaar of vijf tot de orde. Vanaf nu moeten ze naar Kiki luisteren. ‘Naar juf Kiki’, verbetert ze zichzelf. ‘Ik ga jullie vertellen hoe de koeien wonen en wat ze eten’, vertelt Kiki voordat ze als eerste de stal instapt. ‘Hier staan de koeien die melk geven en als een koe zwanger is en een kindje krijgt, staat ze daar’, wijst ze.
‘Wanneer komen de baby’s?’, vraagt een van de kleuters. Kiki: ‘Dat kan de hele dag door, dag en nacht.’ Op de achtergrond mompelt Stroeken dat zijn koeien toch vaak de nacht verkiezen. ‘Zo lijkt het in ieder geval’, vult hij aan.
De groep gaat weer naar buiten, waar een kalf voor haar iglo alle aandacht krijgt. Kiki vertelt ronduit terwijl de rondgang over het erf verder gaat. Bij de pinken aanbeland zijn de kleuters bijzonder geïnteresseerd in de roze verf op hun ruggen. Stroeken vertelt hun nog iets over een dierenarts die op bezoek is geweest, maar de kleuters weten wel beter. ‘Het zijn allemaal meisjes’, roepen ze door elkaar heen.
‘Ik vind stieren cool’, zegt een jongetje waarna hij ook vermeld waarom. ‘Omdat dat jongetjes zijn.’ Via de kuil en de mengvoerwagen - ‘Hoe lang eten koeien?’ - loopt Kiki met een kleutersliert naar de melkstal. Daar doet Stroeken voor hoe hij melkt.
Kiki laat de kinderen raden hoeveel spenen een koe heeft en wijst hen op de buizen die naar de grote tank leiden. ‘Daarna komt er een vrachtwagen van de fabriek. Daar maken ze er pakken melk van die je in de supermarkt koopt.’
‘Hoeveel pakken melk gaan er in die tank dan?’, vraagt een kleuter. ‘Achtduizend, maar zo veel zit er nooit in’, zegt Stroeken. ‘Melk is lekker’, klinkt over het erf. ‘En van melk word je sterk, net als van spinazie.’ De kleuters vinden het echt leuk en luisteren goed naar ‘juf Kiki’.

Jonge stiertjes

Buiten de melkstal trekken de jonge stiertjes alle aandacht. Die geven geen melk en gaan weg, vertelt Kiki. Jurre steekt zijn vinger op en zegt meteen: ‘Mijn papa doet de beren ook weg.’ De kleuterleidster vraagt wat dat zijn, beren. ‘Jongetjesvarkens’, reageert Jurre spontaan.
Kort daarna rondt Kiki de rondgang bij de voer- en de mestsilo af. Maar ze heeft nog iets in petto, een fotospeurtocht. De kleutergroep wordt in tweeën gesplitst. Met een stapel foto’s in de hand stuiven ze alweer het erf op. Kiki kijkt tevreden.